Erotisch verhaal: Wat een perfect begin van de zomer

Dagenlang stond ze daar in een hoekje. Een winteravond, grijs met lichtblauw. De lucht was droog en kil, maar er viel geen sneeuw. Klein van stuk, op wieltjes, stil en verwaarloosd. In eerste instantie schonk ik haar geen aandacht. Pas de tweede avond, toen ik weer langs haar liep, kwam het idee.

Wat als ik haar meenam?

Op kerstavond rolde ik haar mee naar huis. Niet via de voordeur, maar omzichtig via de poort naar het schuurtje. Daar stond ze maandenlang. Werkloos, vergeten, omringd door spinrag en roestige blikken.

Tot die lentedag, toen ik de tuin wilde opruimen. Het onkruid had zich tussen de tegels genesteld en ik wilde schoon schip maken. De zon stond al hoog aan de hemel toen ik het schuurtje opende. En daar stond ze nog altijd. Onaangeroerd.

De plannen die ik met haar had komen me plots weer helder voor de geest. Niet praktisch, eerder… poëtisch. Als een stille belofte die eindelijk ingelost mocht worden.

Het was Wereld Naakt Tuinierendag – een initiatief waar ik tot voor kort nooit van had gehoord. Maar het idee beviel me: de eenvoud van huid onder zonlicht, de directe aanraking met aarde en lucht. Ik trok mijn kleren uit, alsof ik daarmee ook de rest van de winter afwierp. De zon was mild, de lucht stil.

Ik schrobde de tegels, veegde het mos weg, en schilderde het muurtje van mijn schuurtje opnieuw wit. De vorige verflaag was door regen en wind aangetast, verweerd en vol zwarte plekken. Toen ik klaar was, was het alsof ook het seizoen zelf opnieuw begon. Alles blonk. Alles ademende iets nieuws.

Toen pas haalde ik haar naar buiten. Voorzichtig, bijna ceremonieel. Ik zette haar tegen het witgekalkte muurtje en richtte de tuinslang zo dat er een dunne straal koel water uit viel, net boven mijn hoofd. Het water gleed over mijn huid, rimpelde in kleine stroompjes langs mijn benen.

Ik stond daar – met mijn rug tegen de muur, mijn ogen gesloten – en liet de waterdruppels op me inwerken als was het een ritueel. Het winkelwagentje, roerloos naast me, leek iets te begrijpen van het moment. Als een toeschouwer, of een bondgenoot.

Er gebeurde iets in mij dat ik moeilijk kon uitleggen. Een spanning, maar ook een bevrijding. Alsof alle maanden van koude, stilte en binnen zitten samenvloeiden in dit ene zintuiglijke moment. Het rammelende winkelwagentje, ooit een symbool van alledaagsheid, werd iets anders. Iets dat aanraakte wat woorden zelden kunnen vangen.

Ik dacht aan een vrouw. Niet één in het bijzonder, maar eerder het idee van nabijheid – zacht, warm, denkbeeldig. Ik hoorde haar lachen, voelde haar huid, haar adem vlak bij de mijne. Niet als een herinnering, eerder als een mogelijkheid.

Ik verloor me even in dat beeld. Niet uit verlangen, maar uit overgave. En toen de zon het muurtje nog één keer raakte, vlak voor ze begon te zakken, voelde ik me licht. Vrij.

Wat een vreemd soort geluk. Wat een perfect begin van de zomer.

Erotisch verhaal: Kindfabriek

Ik werd voor het eerst gevraagd om spermadonor te zijn voor Eva, een bekende van mijn vriendin Linda. Linda had zonder overleg al besloten dat ik sperma zou doneren, maar ik weigerde aanvankelijk, omdat de keuze niet van mezelf kwam. Toch voelde ik zich gevleid door Eva’s uiterlijk en intelligentie—ze was advocaat—en begon ik na te denken over het voorstel.

Ik stemde uiteindelijk toe, maar stond erop dat de spermadonatie via geslachtsgemeenschap gebeurde en eiste zelfs als eis dat dit minimaal tien keer zou moeten gebeuren, omdat ik tijd nodig had om een vrouw te bevruchten. Eva en Linda gingen hier niet mee akkoord, en het plan leek niet door te gaan. Toch kwam er enkele weken later alsnog een afspraak tot stand.

De eerste keer verliep onwennig; het voelde ongemakkelijk omdat hun ontmoeting puur functioneel was. Ze voelden zich schuldig tegenover Linda, die van de afspraak wist. De spanning was te groot, waardoor de seks na korte tijd werd afgebroken. Bij een tweede poging creëerde ze een meer ontspannen sfeer met kaarsen, muziek en zelfs een video-opname. 

Vanaf dat moment spraken ze af om wekelijks seks te hebben tot de bevruchting lukte. Dit werkte: de seks was plezieriger en Eva werd zwanger. Dit leidde tot spanning met Linda, die de situatie moeilijk vond. Om haar gerust te stellen, mocht ze bij de volgende bevruchting aanwezig zijn, maar alleen als ze zelf ook naakt was. Ze weigerde, en de ontmoetingen bleven tussen Eva en mij.

Eva beviel van een gezonde dochter, Kelly, en wilde haar alleen opvoeden. De biologische vader mocht af en toe langskomen, maar een sterke band werd ontmoedigd. Een jaar later wilde Eva opnieuw zwanger worden, en dit gebeurde via hetzelfde ritueel. In 1995 werd onze zoon Robin geboren.

Het nieuws over mijn bereidheid om spermadonor te zijn verspreidde zich snel. Binnen enkele jaren ontstond er een wachtlijst van zelfstandige vrouwen die zwanger wilden worden zonder een vader in het leven van het kind.

Met de groeiende vraag kon ik selectief worden. Ik koos vrouwen op basis van uiterlijk, intelligentie en beroep. Ik hield een dagboek bij met details over de bevruchtingen en de geboorten. Voor de eeuwwisseling had ik de limiet van 35 kinderen bereikt — een grens die door de wetenschap is gesteld om het risico op incest te minimaliseren.

Toch bleven vrouwen mij benaderen, vooral omdat de eerste kinderen hoge schoolresultaten behaalden. Ik probeerde af te haken door strengere eisen te stellen: vrouwen moesten een sollicitatiegesprek ondergaan, assessmenttests doen en een zakelijke uitstraling hebben. De bevruchting moest worden opgenomen en ik eiste onderdanigheid in de hoop dat het zou stoppen.

De ontmoetingen werden steeds formeler. Vrouwen betaalden voor dure diners en presenteerden uitgebreide argumenten om geselecteerd te worden. Soms probeerden ze elkaar te overtreffen met bijzondere locaties voor de bevruchting, zoals een hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Als ze akkoord ging, volgde een notarieel contract en een reeks seksuele ontmoetingen—minstens tien keer, vaak meer. Ook werden er naaktfoto’s gemaakt. Om het aantal aanvragen te verminderen, begon ik 10.000 euro per bevruchting te eisen, maar ook dit had geen afschrikkende werking. Integendeel: de vraag bleef stijgen, mede door het toenemende aantal vrijgezelle vrouwen.

In 2024 verscheen een documentaire over een man die 500 kinderen had verwekt. Hij werd juridisch gestopt en kreeg een boete van 100.000 euro per nieuwe bevruchting. Dit maakte mij voorzichtiger, want met meer dan 300 kinderen naderde hij dat aantal. Toch zag ik zichzelf als anders: ik waarschuwde de vrouwen, selecteerde zorgvuldig en legde alles schriftelijk vast.

Ondanks ethische en juridische kwesties blijft de vraag naar mijn diensten hoog. Ik scherpte mijn eisen steeds verder aan, maar de aanvragen bleven komen.