Ik werd voor het eerst gevraagd om spermadonor te zijn voor Eva, een bekende van mijn vriendin Linda. Linda had zonder overleg al besloten dat ik sperma zou doneren, maar ik weigerde aanvankelijk, omdat de keuze niet van mezelf kwam. Toch voelde ik zich gevleid door Eva’s uiterlijk en intelligentie—ze was advocaat—en begon ik na te denken over het voorstel.
Ik stemde uiteindelijk toe, maar stond erop dat de spermadonatie via geslachtsgemeenschap gebeurde en eiste zelfs als eis dat dit minimaal tien keer zou moeten gebeuren, omdat ik tijd nodig had om een vrouw te bevruchten. Eva en Linda gingen hier niet mee akkoord, en het plan leek niet door te gaan. Toch kwam er enkele weken later alsnog een afspraak tot stand.
De eerste keer verliep onwennig; het voelde ongemakkelijk omdat hun ontmoeting puur functioneel was. Ze voelden zich schuldig tegenover Linda, die van de afspraak wist. De spanning was te groot, waardoor de seks na korte tijd werd afgebroken. Bij een tweede poging creëerde ze een meer ontspannen sfeer met kaarsen, muziek en zelfs een video-opname.
Vanaf dat moment spraken ze af om wekelijks seks te hebben tot de bevruchting lukte. Dit werkte: de seks was plezieriger en Eva werd zwanger. Dit leidde tot spanning met Linda, die de situatie moeilijk vond. Om haar gerust te stellen, mocht ze bij de volgende bevruchting aanwezig zijn, maar alleen als ze zelf ook naakt was. Ze weigerde, en de ontmoetingen bleven tussen Eva en mij.
Eva beviel van een gezonde dochter, Kelly, en wilde haar alleen opvoeden. De biologische vader mocht af en toe langskomen, maar een sterke band werd ontmoedigd. Een jaar later wilde Eva opnieuw zwanger worden, en dit gebeurde via hetzelfde ritueel. In 1995 werd onze zoon Robin geboren.
Het nieuws over mijn bereidheid om spermadonor te zijn verspreidde zich snel. Binnen enkele jaren ontstond er een wachtlijst van zelfstandige vrouwen die zwanger wilden worden zonder een vader in het leven van het kind.Met de groeiende vraag kon ik selectief worden. Ik koos vrouwen op basis van uiterlijk, intelligentie en beroep. Ik hield een dagboek bij met details over de bevruchtingen en de geboorten. Voor de eeuwwisseling had ik de limiet van 35 kinderen bereikt — een grens die door de wetenschap is gesteld om het risico op incest te minimaliseren.
Toch bleven vrouwen mij benaderen, vooral omdat de eerste kinderen hoge schoolresultaten behaalden. Ik probeerde af te haken door strengere eisen te stellen: vrouwen moesten een sollicitatiegesprek ondergaan, assessmenttests doen en een zakelijke uitstraling hebben. De bevruchting moest worden opgenomen en ik eiste onderdanigheid in de hoop dat het zou stoppen.
De ontmoetingen werden steeds formeler. Vrouwen betaalden voor dure diners en presenteerden uitgebreide argumenten om geselecteerd te worden. Soms probeerden ze elkaar te overtreffen met bijzondere locaties voor de bevruchting, zoals een hotelkamer met uitzicht op de Eiffeltoren. Als ze akkoord ging, volgde een notarieel contract en een reeks seksuele ontmoetingen—minstens tien keer, vaak meer. Ook werden er naaktfoto’s gemaakt. Om het aantal aanvragen te verminderen, begon ik 10.000 euro per bevruchting te eisen, maar ook dit had geen afschrikkende werking. Integendeel: de vraag bleef stijgen, mede door het toenemende aantal vrijgezelle vrouwen.
In 2024 verscheen een documentaire over een man die 500 kinderen had verwekt. Hij werd juridisch gestopt en kreeg een boete van 100.000 euro per nieuwe bevruchting. Dit maakte mij voorzichtiger, want met meer dan 300 kinderen naderde hij dat aantal. Toch zag ik zichzelf als anders: ik waarschuwde de vrouwen, selecteerde zorgvuldig en legde alles schriftelijk vast.
Ondanks ethische en juridische kwesties blijft de vraag naar mijn diensten hoog. Ik scherpte mijn eisen steeds verder aan, maar de aanvragen bleven komen.
