Terwijl acteurs en schrijvers in Hollywood ruzie maken met
filmproducenten over het gebruik van kunstmatige intelligentie maakt het koppel
Tessa en Paul er al meer dan tien jaar gebruik van. Het stel produceert speelfilms
die eigenlijk een anderhalf uur durende seksscène zijn.
Het tweetal leerde elkaar kennen toen hij al tien jaar
ondernemer was en zij nog studente aan de Hogeschool voor de Kunsten in
Utrecht. Zij was zeventien en hij 39 als ze voor de eerste keer seks hebben.
Dat voelde van beide kanten zo goed dat ze meer wilden. Een relatie hebben ze
wel geprobeerd maar vanwege het leeftijdsverschil zat een relatie er gewoon
niet in. Zo af en toe seks met elkaar was veel spannender. Het maakte het verlangen
naar elkaar groter. De term ‘seksmaatjes’ was geboren.
Het tweetal experimenteerde veelvuldig met seks voor een
draaiende camera en maakte in 2010 uiteindelijk een tweetal erotisch getinte Kerstfilms.
De opnames vonden verspreid over 4 jaar plaats in Noorwegen, op IJsland en in
de Verenigde Staten. In die twee films is het tweetal gedurende de hele film
naakt. Tussen de omgevingsshots door vrijt het tweetal in bed en voor een
haardvuur, omringt door kerstsferen. Tussen het vrijen door worden beelden
vertoond van een naakt sneeuwballengevecht en een naaktwandeling in de sneeuw. De
films bleken een commercieel succes. Nog steeds.
Het succes van deze speelfilms was een Zweedse regisseuse
niet ontgaan. Zij nodigde het tweetal uit om seks te hebben op een privévliegveld
op het Spaanse eiland Mallorca. Het vliegveld zag eruit en had alle
faciliteiten als een echt vliegveld maar kende nauwelijks passagiers, omdat de
eigenaar het vliegveld voor zichzelf wilde houden. Een unieke locatie om seks
te hebben. Maar waar de Zweedse regisseuse maar één film wilde maken, wilde het
tweetal een hele serie speelfilms op de luchthaven maken. Ze spraken af dat de
Zweedse regisseuse alle dertien afleveringen zou maken, maar voor haar
speelfilm slechts enkele seksscènes zou gebruiken. Het overige materiaal
mochten Paul en Tessa gebruiken. Zowel de speelfilm als de speelfilmserie waren
een commercieel succes.
Seks op verschillende locaties zou de leidraad in hun
bestaan worden. Alleen hadden ze niet altijd de tijd om daadwerkelijk naar die
locaties toe te reizen. Dus besloten Tessa en Paul een studio te bouwen. Binnen
zouden alleen maar groene schermen hangen, en computerapparatuur die de omgeving
waarin ze seks zouden hebben kunnen nabootsen. Zo kon de computer op basis van
miljoenen foto’s beschikbaar op het internet in luttele seconden een
hotelkamer, de binnenkant van een passagiersvliegtuig of een natuurgebied nabouwen.
Die locatie kon worden geprojecteerd op de groene schermen om hen heen zodat de
kijker dacht dat het tweetal daar daadwerkelijk was, terwijl de omgeving waarin
ze zich bevonden nergens ter wereld bestond. Van de Australische woestenij, een
eeuwenoude molen in Nederland via een luxueus chalet hoog in de Zwitserse Alpen
tot aan een hagelwit strand in de Caraïben; De hotelkamer, het cruiseschip,
treincoupé, een vliegtuig en het leegstaande autodealers waarin ze seks hadden
waren allemaal nep. Tijdens de seks op klaarlichte dag in een Frans dorpje hebben
de twee weliswaar echte seks, maar zijn het steegje waarin het tweetal intense seks
heeft en de markt verderop door de computer nagebootst. Die markt, waar
honderden mensen tussen enkele tientallen marktkraampjes wandelen is er nooit
geweest en die mensen die daar lopen ook niet. Sterker nog: Die mensen bestaan helemaal
niet maar zijn – net als de markt en de omgeving geheel door de computer gecreëerd,
inclusief de licht- en geluidseffecten. Het dorpje bestaat niet, het
marktpleintje ook niet en zelfs de marktkooplui bestaan niet. Toch ziet het
geheel er levensecht uit alsof het wel degelijk bestaat. Dat er iets niet
helemaal klopt kan de kijker eigenlijk alleen maar opmaken omdat sommige mannen
en vrouwen wel erg schaars gekleed zijn, of soms helemaal naakt rond lopen
zonder dat iemand daar iets van zegt. Ook lijk het steegje waar het tweetal intense
seks heeft zich op een steenworp afstand van de drukken markt te bevinden
terwijl ook daar niets van wordt gezegd door de bezoekers.
Om het nóg verwarrender te maken worden beelden die door de
computer zijn gecreëerd gemixt met beelden die echt op die locatie zijn
opgenomen. Het tweetal maakt uitvoering beelden van de omgeving waarin het graag
seks zou willen hebben, om dat vervolgens aan de computer te tonen. Doormiddel
van de omgevingsshots leert de computer ook in welke omgeving het tweetal seks
zou willen hebben. Zo kan de computer niet alleen de achtergrond bewerken maar
bijvoorbeeld ook meubilair tussen plaatsen in de ruimte waar het tweetal seks heeft,
of, in het geval van de autodealer, auto’s in de ruimte plaatsen. Om het voor
de kijker verwarrend te maken of dit nou allemaal echt is maakt het tweetal
gebruik van een vliegende camera van grote afstand naar het vrijende tweetal
toe vliegt, en om het vrijende tweetal heen – zowel van veraf als van (heel)
dichtbij.
Tijdens hun 25 jarig jubileum – het tweetal kende elkaar
25 jaar – bracht het koppel via hun betaalkanaal een liefst 18-delige documentaire
uit, waarin ze anekdotes afwisselden met seksscènes. Echter hadden ze geen beelden
van hun eerste seksuele escapades. Dus werden die beelden in elkaar gezet door de
computer. Zo zien we het tweetal seks hebben in een studentenkamer waarbij
Tessa 17 jaar is en hij 39. Ook heeft het tweetal langdurig intense seks midden
in de nacht op een perron op het Rotterdam Centraal Station van 2006. Zij is
dan 28 jaar en hij vijftig. Dit perron inclusief gereedstaande treinen is door
de computer nagebootst en op de groene schermen geprojecteerd. Tijdens de seks
zijn de motoren van de treinen te horen en het ogenschijnlijk drukke verkeer
aan het Weena, het plein waaraan het Centraal Station ligt. Wanneer de camera
vanuit andere perrons naar het perron vliegt waar het tweetal seks heeft blijkt
dat er op die andere perrons wel degelijk mensen aanwezig zijn. Maar die mensen
zeggen niets van het naakte tweetal.
Om commerciële redenen heeft het tweetal in hun
speelfilms een heel andere leeftijd dan in het echte leven. Vaak spelen ze
dertigers. Maar voor de seks in de studentenkamer heeft de computer de dan 42-jarige
Tessa op beeld 17 jaar jong gemaakt en Paul 39; de leeftijd die het tweetal
tijdens hun ontmoeting daadwerkelijk had. Voor de seks op het Centraal Station is
zij 28 gemaakt en hij 50. De computer heeft ze niet alleen jonger gemaakt, maar
ze zien er ook nog eens beter uit dan in het echt. Hun huid heeft een gezonde
bruine kleur, zijn penis is groter, dikker en langer dan in het echt en zijn
billen zijn groter en ronder dan in het werkelijke leven. Zijn buik is strakker
en armen gespierder. Ook bij haar zijn digitale aanpassingen gemaakt: Zo zijn
haar borsten groter en elastischer, is haar buik mooi plat en zijn haar billen
ronder en voller. Wanneer zij een meisje van 17 speelt zijn haar borsten iets
kleiner (wel vol), ovaler en lopen spitser naar voren af. Zoals nog niet
volgroeide meisjesborsten horen te zijn. Alle lichaamsbeharing – behalve de
haren op het hoofd en de wenkbrauwen – is voor zover aanwezig digitaal
weggeschoren. Ook dragen hun digitale evenknieën dure juwelen zoals een peperduur
horloge om hun pols, een 24-karaats gouden kettinkje om hun nek met daaraan met
diamantjes beklede de letters “TP” (Tessa en Paul) en draagt zij een (op het
zicht) dure armband met edelstenen. Maar feitelijk bestaat dat meisje van 17
helemaal niet en heeft het zelfs nooit bestaan. Ook die man die eruit ziet als
een superknappe bodybuilder bestaat niet en heeft nooit bestaan. Dat 17-jarige meisje
is gecreëerd uit miljoenen foto’s van 17-jarige meisjes over de gehele wereld
en die man is eveneens samengesteld uit de miljoenen foto’s van bodybuilders
die op het internet beschikbaar zijn.
Als alles kan worden gecreëerd door en computer, waarom
dan nog echt vrijen met elkaar? Simpel: Omdat de technologie nog niet zo ver
is. De niet van echt te onderscheiden avatars die via een tiental camera’s iedere
beweging van het vrijende koppel volgen en in de virtuele wereld overnemen; wat
ze ook doen. Alles – elke seconde – en zelfs de omgeving zien er levensecht uit
en is niet te onderscheiden van de werkelijkheid. Iedere beweging van ieder
lichaamsdeel, iedere emotie. Ieder detail. Alle lichaamsdelen en spieren bewegen
in de virtuele wereld zoals het vrijende koppel in het echte leven ook doet. Zelfs
niet wanneer de camera door de ruimte en vliegt waar het tweetal seks heeft, of
om het tweetal heen vliegt. Zelfs met de lichtinval en de tijd van de dag is
rekening gehouden.
Uit de miljoenen romantische muziekstukken die het
internet rijk is maakt de computer ook nog eens romantische achtergrondmuziek,
die over de beelden heen wordt gespeeld. De muziek duurt zolang de film duurt.
De computer maakt zelf een begin en een eind aan de door de computer terplekke
zelf gecomponeerde muziekstukken. De computer weet zelfs wanneer de muziek
harder en zachter moet klinken wanneer de seks begin, op het hoogtepunt is en
wanneer het eindigt.
Het tweetal heeft inmiddels honderden speelfilms
opgenomen en het publiek lijkt er nog altijd van te smullen. Commercieel zijn
de films nog altijd succesvol: Hun seksuele samenwerking heeft het tweetal inmiddels
meer dan een half miljard dollar opgebracht. Ze zijn digitaal onherkenbaar
gemaakt en kunnen zich op deze manier makkelijk door het echte leven bewegen
zonder herkend of lastiggevallen te worden. Dankzij deze kunstmatige
intelligentie kunnen ze hun beroep blijven uitoefenen (hij is directeur van een
investeringsmaatschappij met meer dan 100.000 werknemers en zij is filmmaakster)
en in hun spaarzame vrije tijd intense seks hebben en met elkaar wegdromen.