#OscarsSoWhite

Vandaag (zondag 28 februari 2016) barst de jaarlijkse Oscar regen weer los. Het is een feestje voor de filmwereld, door de filmwereld. Ofwel: filmmakers die elkaar prijzen geven. De Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS) – de organisatie die de felbegeerde filmprijzen uitreikt – heet een onafhankelijk instituut te zijn, maar door de jaren heen is gebleken dat het dit eigenlijk helemaal niet is.

Genomineerden voor de Oscars voor mannelijke hoofdrol zijn dit jaar: Eddie Redmayne (The Danish Girl), Michael Fassbender (Steve Jobs), Bryan Cranston (Trumbo), Matt Damon (The Martian) en Leonardo DiCaprio (The Revenant). Bij de vrouwen zijn genomineerd Brie Larson (Room), Charlotte Rampling (45 Years), Cate Blanchett (Carol), Saoirse Ronan (Brooklyn) en – die mag niet ontbreken – Jennifer Lawrence (Joy). Wat hebben al deze acteurs en actrices met elkaar gemeen? Ze zijn allemaal blank. Zelfs in de nominatie voor beste bijrol, productie, scenario en regie zijn geen zwarten genomineerd. Het leidde tot een woede uitbarsting bij zwarte acteurs als Will Smith, Chris Tucker, Martin Lawrence en regisseur Spike Lee. Ze vonden het onbegrijpelijk dat er niet eens een zwarte acteur bij de genomineerden zat. Direct kwamen de rassenscheidingen weer naar boven. Direct werd weer verwezen naar de Apartheid. En terecht.

De AMPAS is een spreekbuis voor de machtige Hollywoodstudio’s, die jaarlijks veel pulp over ons uit storten. Hollywoodstudio’s die met speelfilms vooral Amerikaanse propaganda verspreiden. Propaganda die voornamelijk is gericht op traditionele Joods/Christelijke waarden. In die Joods/Christelijke waarden zijn mannen sterk. Mannen vechten en mannen zijn helden. Vrouwen daarentegen zorgen ervoor dat de man niets te kort komt. Vrouwen horen niet te vechten, maar achter het aanrecht te staan. Vrouwen horen voor kinderen te zorgen. Mannen spelen met wapens en vechten iedere dag tussen 0900h en 1700h een oorlogje uit. Eenmaal thuis gekomen ligt de vrouw weer met gespreide benen voor de mannelijke held klaar. En omdat kleine kinderen ook naar die film kunnen kijken moeten de borsten van de zorgende vrouw wel worden afgedekt. Naakt is namelijk niet toegestaan in Hollywood producties. Komt er onverhoopt toch een blote borst of piemel in voor dan riskeren de speelfilms een PG (‘parential guideness’, ouders moeten meekijken) of 18+ label. Dat betekent minder bioscoopbezoekers en dus minder inkomsten voor de producenten. Dus doen filmmakers hun uiterste best om onder dat PG- of 18+ label uit te komen. Zelfs in een zogenaamd erotische speelfilm als Fifty Shades of Grey (veel meer erotische speelfilms zijn er de laatste 20 jaar niet in de bioscoop vertoond) is het naakt tot in keurige proporties teruggebracht. Er is zelfs een gekuiste versie van Fifty Shades of Grey, waarin alles is afgedekt. Maar zelfs in de ongekuiste versie is het naakt maar karig en bijna niet zichtbaar.

Ondertussen jaagt de mannelijke actieheld 217 mensen op gruwelijke wijze de dood in maar dat is blijkbaar van ondergeschikt belang. Want die 217 mensen zijn wel de dood ingejaagd door een stoere all american hero en met behulp van het modernste wapentuig dat het Amerikaanse leger op dit moment te bieden heeft. Hollywood heeft ons geleerd dat als er ergens ter wereld stront aan de knikker is, het Amerikaanse leger klaar staat om ons te beschermen. Of dat nu Russen, moslims, aliens of zombies zijn. Het Amerikaanse leger is daar om ons Westerlingen te beschermen tegen het kwaad. Dus: reclame voor de traditionele conservatieve Joods/christelijke waarden, reclame voor de traditionele rolmodellen en reclame voor de Amerikaanse defensie industrie.

Hollywood moet toestaan dat vrouwen net zo goed als mannen naakt moeten zijn en dat vrouwen inmiddels hun plaats in de maatschappij hebben opgeëist. De Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS) moet moderniseren. Hollywood moet af van het idee dat vrouwen onderdanige, zorgzame en vooral domme wezentjes zijn die zich laten leiden aan de hand van een all american hero. In de jaren dertig van de vorige eeuw kon dat nog wel. Maar anno 2016 is dat volledig uit de tijd.

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e