Het was spitsuur en het taxibusje stond klaar. Een poedelnaakte man van eind dertig en een eveneens poedelnaakte vrouw (met slechts hoge hakschoenen aan en een hoed op) van halverwege de veertig wachtten op instructies. Er stonden mensen om hen heen. Één daarvan was ik. Een tweede eveneens naakte vrouw stond met een immense filmcamera op haar schouder naast het busje te wachten. Buiten de parkeerplaats, daar aan het einde, snelden mensen naar de gereedstaande trams of auto’s. Daar weer verderop hoopte het verkeer zich samen vóór één van de vele stoplichten. De buitentemperatuur was niet echt koud maar warm was het allerminst. Op ongeveer twee-, driehonderd meter van ons vandaan kabbelde de zee. Slechts een enkele strandtent was in deze periode van het jaar nog open.
Het Zwarte Pad – de parkeerplaats waarop we ons nu bevonden – was de grootste parkeerplaats langs het Scheveningse strand. Achteraan bevond zich een rotonde zodat je daar met een auto kon draaien. Dáár stond nu een filmploeg op opdrachten te wachten. De regisseuse van de film – de Zweedse Jessica Nilsson – gaf de naakte man en vrouw nog wat laatste opdrachten mee. Daarna stapten ze in het gereedstaande taxibusje. De naakte vrouw met de camera – cameravrouw Tessa Swelink – volgde hen. Zij werd met riemen vastgemaakt zodat ze tijdens de rit weliswaar vrijelijk door de bus zou kunnen begeven, zonder daarbij het evenwicht te verliezen. Zo bleef ook de peperdure filmcamera gespaard. De chauffeuse was de Française Florence Tremelo. Zij was eigenlijk aan de filmploeg toegevoegd als choreografe. Florence gaf de vrijende stellen voorafgaand aan ieder scène aanwijzingen hoe ze zich moesten gedragen zodat de seks er op film goed uit zou zien. Intiem en opwindend, maar wel zó dat de kijker daar ook plezier aan beleefde. Jessica gaf Florence nog een opdracht mee:”Zoveel mogelijk door de bebouwde kom rijden. Het moet gaan om een man en een vrouw die seks hebben in een rijdende taxibus. Liefst zoveel mogelijk auto’s en winkelend publiek op de achtergrond. Het moet erop lijken alsof het vrijende stel kan worden gezien.”
Dat laatste was natuurlijk niet mogelijk. In de luxueuze taxibus zaten geblindeerde ramen waardoor alleen van binnen naar buiten kon worden gekeken. Niet andersom. Dus ook al was het licht in de bus tijdens de rit ingeschakeld; geen buitenstaander kon zien wat er in de taxibus gebeurde. Ook niet door de immense voorruit. Na een laatste check werd de motor gestart en kon de bus vertrekken. Schuifdeur dicht en nog even het parkeerkaartje betalen anders kon de taxibus de parkeerplaats niet verlaten. Met een gespannen blik keken mijn co-producente Annette Renning en ik hoe de taxibus het terrein verliet, gevolgd door een volgauto met daarin de geluidstechnicus, productieleider en de regisseuse. De productieleider zat achter het stuur. Verder zat er nog een cameraman in de volgauto. Hij maakte opnames van de taxibus terwijl deze zich door het Haagse verkeer wurmde.
Speciaal voor de filmopnames hadden we deze taxibus gehuurd. Het scenario sprak over een limousine. Maar na lang beraad hadden Annette en ik voor deze oplossing gekozen. Het was een grijs/zwarte bus die normaliter plaats bood aan acht passagiers, met aan boord eigenlijk alle denkbare luxe en comfort. De naam van de verhuurmaatschappij stond nog op de zij- en achterkant. Dus die was tijdens de opnamen afgeplakt met makkelijk verwijderbaar plakband in de kleur van de bus. Plakband zoals dat ook werd gebruikt bij bijvoorbeeld behangen. Gewoon van de bouwmarkt. Ik had regisseuse Nilsson voor vertrek nog wel de opdracht gegeven vooral niet het kenteken te filmen, want dan zou de verhuurder daar misschien achter komen, en protest aantekenen tegen het feit dat zijn bus werd gebruikt voor filmopnames, laat staan om een erotisch getinte film op te nemen. Misschien was de verhuurder helemaal geen fan van seks aan boord van zijn bus. Hadden we de bus gehuurd van een taxibedrijf dan was de chauffeur direct gaan praten met zijn baas en collega’s. Misschien had het hier dan wel zwart gestaan van de mensen die allemaal naar dat naakte stel kwamen kijken. We wilden in alle rust de opnames kunnen maken. Geen risico’s. Geen schadeclaims.
Nadat de taxibus en de volgauto de parkeerplaats hadden verlaten leek de rust weder te keren. Annette, ik, twee medewerksters van de grime en de andere acteurs en actrices waren achter gebleven. Annette en ik hadden namelijk ook bedacht dat het goed voor de teamgeest zou zijn als de hoofdrolspelers en -speelsters bij elkaar bleven, ook al werden er scènes opgenomen waarin zijn speelden op dat moment niet gefilmd. Tien vrouwen en vijf mannen; nu nog maar negen vrouwen en vier mannen. De vrouw die in de bus zat was Susanne Werkman; mijn vrouw. Susanne had de roman geschreven waarop deze film was gebaseerd. En hoewel ze geen professioneel actrice was en in haar oorspronkelijke verhaal geen sprake was van seks tijdens een taxirit wilde ze deze scène toch graag doen. De schrijfster die haar roman namelijk tot draaiboek voor deze film had bewerkt, had bedacht dat het leuk zou zijn als een scène als deze erin voor zou komen. Susanne stemde gelijk in met het voorstel.
Dat het een uitstekende keuze was bleek bij terugkomst. Na een uurtje of drie – de avond was al bezig – keerden de taxibus en de volgauto terug op de parkeerplek. De schuifdeur ging open en Susanne en haar partner stapten uit. Tessa werd losgemaakt uit de riemen en verliet eveneens de bus. Alle drie kregen ze direct een ochtendjas om hun lichaam gedrapeerd. Anders zouden ze kou kunnen vatten en ziek worden. Zowel Susanne als Tessa waren opgetogen over de rit:”Het was een geweldige rit!”,riep Susanne enthousiast. “Het is echt heerlijk om seks te hebben tijdens de rit. Ik moest mijn evenwicht bewaren, anderen zouden me kunnen zien vrijen en tegelijkertijd ben ik door een man gepenetreerd. Ik had dit best nog een hele avond willen doen! Jullie moeten dit toch ook eens proberen, mensen. Echt geweldig!”
De camera werd aangesloten op een set monitoren in een tweede bus – de eerdergenoemde volgauto –, zodat Jessica het resultaat kon zien. Ook de anderen zagen hoe Susanne en haar tegenspeler intense seks hadden in de bus. Het leek inderdaad op een dollemansrit maar tegelijkertijd zag het er erg opwindend uit. De superlatieven van Susanne waren meer dan terecht. Beiden moesten erg hun best doen om zich te concentreren op het vrijen. Het waren andere verkeersdeelnemers die de bus op onbewaakte ogenblikken deed schudden: Plotseling overstekende mensen, langs de weg geparkeerde auto’s, wegwerkzaamheden en automobilisten die het niet zo nauw namen met de verkeersregels. Niet alleen opletten voor de chauffeuse – die zich volledig bewust was van wat er zich achterin afspeelde en daarop haar rijstijl zoveel mogelijk aanpaste – maar ook voor het vrijende stel. Het leverde drie uur fantastische film op. Na het klaarkomen was het tweetal namelijk weer opnieuw begonnen. En nog een keer. En nog een keer. Net zolang tot alle energie op was en het tweetal de chauffeuse vroeg terug te keren naar de parkeerplaats aan het Zwarte Pad. Opvallend was dat de hele groep de volledige drie uur film had staan kijken; zo indrukwekkend mooi waren de beelden. Ik vond dat mijn vrouw op prachtige wijze door haar tegenspeler werd behandeld. Geen moment heb ik me jaloers gevoeld.
Het enthousiasme van Susanne en de mooie beelden bewogen de andere vrouwen ertoe ook een ritje te willen maken. De mannen waren ver in de minderheid dus de aanwezige mannen moesten zich over meerdere vrouwen verdelen. Iedere rit ging er een camera mee om de seks te filmen. Ook bij mij ging de broek omlaag. Ik mocht seks hebben met de productieleidster, één van de dames van de grime, regisseuse Jessica en met Annette. Na iedere rit werd de bus schoongemaakt vóór het volgende stel kon plaatsnemen de passagiersruimte. De avond was al ver gevorderd en om alle overige vrouwen hun zin te geven was één avond simpelweg te kort. Toen de zon weer op was gekomen moesten er andere scènes worden gefilmd. Daarna werd al snel besloten de huurperiode van de taxibus met een paar dagen te verlengen. Die avond stapten er weer nieuwe stelletjes in de taxibus.
En de verhuurmaatschappij? Die heeft nooit geweten waarvoor de taxibus eigenlijk is gebruikt.
Volgens mij hebben ze hun eigen bus niet eens herkend…
'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e
Geen opmerkingen:
Een reactie posten