Vakantie

Toen ik in mei van dit jaar (dus nu 5 maanden geleden) een vakantie boekte had ik eigenlijk geen verwachtingen. Ik hoopte op een vakantie onder de Spaanse zon waar ik de hele dag bloot kon rondlopen. Bloot, vrij en zonder te zijn begrensd door de preutse houding van Amerikaanse massamedia. Zonder commentaar dat naakt hier niet was toegestaan omdat hier mogelijk kleine kinderen aanwezig waren of, ook een veelgebruikt jeukargument, omdat naakt gewoon vies is. Naakt tussen de andere naakten. Naakten die er net zo over dachten als ik. Hoe dichter de vakantie naderde, hoe meer zin ik erin kreeg.

Maar hoe dichter de vakantie naderde hoe meer ik het gevoel kreeg dat het best wel eens zou kunnen tegenvallen. Goed, je bent in een resort waar naakt wandelen is toegestaan. Maar afgaande op de Facebook groep waar ik (tijdelijk) lid van was en de demo dag van de Naturisten Federatie Nederland (NFN) beloofde het niet veel goeds. Naakt gaan is vooral een aangelegenheid voor mannen en dan ook nog eens voor mannen die van andere mannen houden. Dus het grootste deel van wat ik straks op het resort zou aantreffen zou man zijn, zo was mijn verwachting. Als er al vrouwen aanwezig zouden zijn, dan zouden die niet alleen ver in de minderheid zijn maar ook nog eens een gemiddelde leeftijd van boven de vijftig hebben.

Mijn verwachtingen werden steeds verder naar beneden bijgesteld, tot op het laagste niveau waarop ik nu zit. Het resort adverteert met twee jonge frisse naakte modellen die lachend in de lens van de camera kijken. De werkelijkheid is weerbarstiger. Het publiek is inderdaad gemiddeld vijftig jaar of ouder. Jonger dan vijftig – zoals de schrijver van dit stukje – tref je hier nauwelijks. Maar het zijn vooral de volgevreten welvaartslichamen die hier ronddwalen. Veel te vette lichamen die de hele dag niets anders te doen hebben dan hun toch al veel te gebruinde lichaam aan kankerverwekkende UV-straling bloot te stellen. De enige beweging die ze maken is als ze dat vette lichaam omdraaien. Misschien als het lichaam zin heeft een keer het nauwelijks gebruikte zwembad in te duiken. Dan zwemmen ze twee, drie baantjes want daarna is de energie alweer ver op. Misschien wordt er daarom nauwelijks met elkaar gesproken. Als de naakte lichamen liggen te zonnen dan is het hier een oase van rust.

Van de vrouwenlichamen die hier wel naakt rond lopen wordt een man als ik niet bijster opgewonden. Goed, van die slanke fotomodellen met perfect afgemeten tieten tref je alleen in de bladen aan. Maar dit is toch wel het andere uiterste. Buiken met vetrollen en borsten die er maar een beetje bij hangen. Om maar te zwijgen over de billen en de rest.

Maar wat misschien nog wel het ergste is, is de regelzucht van het resort zelf. Het zwembad mag met deze zengende hitte allen worden gebruikt tussen 0900h – 1900h en daartussen niet. Naakt zijn op het resort is toegestaan, maar alleen deze uren. De rest van de dag mag je ook bloot zijn, maar dan in je eigen bungalow. ’s Avonds aan de bar zijn de gasten gewoon gekleed. Eten en drinken geschied in avondkleding. Waar gaat dit over; is dit een naakt resort of niet? Ik dacht dat je hier als gast 24 uur, zeven dagen in de week bloot kon verblijven. Maar dat is dus niet zo.

(wordt vervolgd)

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e