Bij het openen van zijn ogen kijkt hij met enige tevredenheid naar de hemel. Hij ziet een aluminium frame zich in acht stukken delen, begeleid door een zacht zoemend geluid. Wat hij vervolgens ziet is de intens blauwe lucht die hij zojuist nog door plexiglas zag. De lucht die vervolgens de ruimte vult en zijn lichaam omwikkelt ruikt naar bloesem, vermengd met zeelucht. Het kan het beste worden omschreven als een warme zoete lucht waarin het ziltige hem uitnodigt aan de dag te beginnen. De muffe geur van de nacht wordt hiermee al snel verdreven. Het ruikt heerlijk zomers. Toch dingt met de lucht ook een enorme temperatuurstijging mee naar binnen. Binnen enkele seconden is de comfortabele lucht van de airco verdreven. Rondom hem bevinden zich er plexiglas wanden. Het is allemaal niet groot, deze ruimte. Meer dan gauw geschat vijf, zes meter oppervlakte is er niet. Er is ook niet heel veel te zien en te doen in deze ruimte: Een bed, een keukentje, een kluisje en een toilet is alles wat erin past. Er is zelfs geen douche hier binnen. Een eettafel, stoelen, televisie… Het paste er allemaal niet in. Dit is duidelijk geen ruimte om lang in te verblijven. Alsof de ruimte hem toe schreeuwt:”Ga je bed uit! Ga naar buiten! Daar is het allemaal te doen. Ga weg hier!”
Kort na het wakker worden opent het dak zich en nu hij naast zijn bed staat schuift een deel van de plexiglaswanden volautomatisch achter andere wanden, waardoor het dak rust op een aluminium frame en op een paar wanden die niet kunnen schuiven. De zon is het huisje binnen gedrongen en streelt zachtjes over zijn lichaam. Als hij naar buiten stapt wordt hij vriendelijk begroet door de buren aan weerszijden van zijn verblijf, en enkel e passanten. De buurvrouw van schuin tegenover staat zich te douchen. Omdat de douche niet binnen past, is deze op het balkon geplaatst. Iedereen kan dus zien hoe anderen poedelnaakt onder de douche zich staan te wassen. Sommigen blijven geïnteresseerd staan kijken; sommigen lopen door. Sommige kijkers halen hun fotocamera tevoorschijn (of hebben dat al gedaan). Sommige kijkers beginnen met filmen. De filmers en fotograven blijven op gepaste afstand en er wordt geen woord gewisseld. Opmerkelijk genoeg gaat de douchebeurt onverstoorbaar verder. Zonder handtastelijkheden, scheldpartijen of klachten over privacy. Alsof er helemaal geen camera’s in de buurt zijn.
Even kijkt hij naar de douche op zijn eigen veranda: een verder hypermodern uitgeruste douche met een douchekop van ongeveer een anderhalve meter doorsnede. De douchekop is net zo groot als de douchebak, die ook geen kinderachtige afmetingen heeft. Wanden heeft de douche niet, zodat hij echt voor iedere passant zichtbaar zou zijn. Zouden die fotografen en filmers ook zijn lichaam willen filmen? Zijn lichaam, dat echt verre van elegant is? Zijn lichaam, waarvoor vrouwen nou niet bepaald in de rij staan? En zou zijn net zo reageren als zijn buurvrouw van schuin tegenover, die nog altijd net doet alsof er geen groep filmers en fotografen om haar heen staat? Een groep die inmiddels is gegroeid naar ongeveer tien, vijftien mensen. Mannen en vrouwen die hun best doen om de mooiste opnames te maken, zonder daarbij de ander niet in de weg te zitten.
Waar gaat dit over? Wat is dit precies? Waarom klaagt niemand? Waarom roept niemand over filmpjes die op internet belanden en mogelijk schadelijk zullen zijn voor carrière of leefomgeving? Hij besluit het drie treden tellende trapje van de veranda af te lopen om verder in de straat een kijkje te nemen. Hij loopt verder de buurt in. Verder het dorp in, in de richting van het strand. Naakt en op blote voeten, zoals iedereen hier. Naakt met alleen een telefoon in een hoesje om zijn bovenarm geklemd. Zijn blik glijdt langs dezelfde huisjes als die van hem: Een uit plexiglas en aluminium opgetrokken geheel dat veel weg heeft van een doorzichtige circustent. Huisjes waar stelletjes intens liggen te vrijen in de buitenlucht; huisjes waar de bewoners gewoon op de veranda een boek lezen of in deze ochtendzon genieten van het ontbijt. Wie hem ziet groet vriendelijk en vervolgt zijn of haar activiteiten. De voor iedere passant zichtbare vrijende stelletjes trekken zich helemaal niets van hem aan. Bij één van de huisjes ziet het seksspel er zó mooi uit dat hij zich bij de groep fotografen en filmers voegt.
“Waar is je appel?”,vraagt een stem naast hem.
Verschrikt kijkt hij opzij. Een slanke vrouw van gauw geschat ergens in de twintig kijkt hem recht in de ogen aan.
“Appel?”,vraagt hij.
“Ja”,zegt ze eigenwijs. “Als je met haar wilt vrijen dan moet je haar een appel geven. Of ander fruit. Zoals op dat schilderij van die Nederlandse schilder… eh… Hoe heet ‘ie ook alweer?”
“Rembrandt? Van Gogh?”
Ze schudt haar hoofd.
“Vermeer?”, gaat hij verder. “Ruysdeal? Jan Steen?”
“Nee, die bedoel ik allemaal niet”,zegt ze.”Die schilder die ook duivels en goden tekende. Ik bedoel dat schilderij dat het paradijs moet voorstellen. Dat schilderij waarop de figuren elkaar verleiden met fruit, waarna ze seks hebben. Het is een Bijbels verhaal.”
“Oh, Jeroen Bosch! ‘Tuin der Lusten’! ”
“Ja, die! Kom mee, ik wil je wat laten zien?”
Ze trekt hem mee de straat op. Terwijl ze verder vertelt over het schilderij en hoe dit dorp op die leest is geschroeid, bestudeert hij haar lichaam. Het is een prachtige vrouw met een paar mooie volle borsten. Halflang, stijl zwart haar en een paar mooie volle billen. Ze ziet er goed verzorgd uit. Ja, natuurlijk heeft zij door dat hij haar van onder tot boven bestudeert. Maar dat is omgekeerd net zo. Hij kent haar naam niet eens, maar in zijn hoofd heeft al de meest wilde plannen met haar. Geen idee wie het is maar toch wandelen ze hand in hand naar het strand alsof ze elkaar al jaren kennen. Op de boulevard langs het strand zijn tientallen grote en kleine winkeltjes zijn gevestigd. Maar ook een boulevard waar om de tien, vijftien meter een bankje staat. Een breed betonnen bankje waarop stelletjes kunnen vrijen, en dat ook uitvoerig doen.
“Wie zin heeft in seks geeft de passant van zijn of haar keuze een appel of ander fruit”,legt ze uit.”Als die ook wil vrijen dan neemt hij of zij de appel aan en de seks kan beginnen.”
“Gewoon?”,vraagt hij verbaasd. “Gewoon, hier in het openbaar? Daar, waar iedereen ze kan zien? Daar, waar iedereen films en foto’s kan maken?”
“Iedereen is hier bloot. Jij toch ook? Zelfs het personeel. Niemand heeft hier iets te verbergen. Als je problemen hebt met privacy dan moet je niet naakt gaan in het openbaar. Dan denk ik ook dat je op de verkeerde plek bent. Hier draait alles om lust en seks. Wel veilig, natuurlijk..!”
“En ik maar denken dat dit een nudistenoord was.”
“Nu je vraag over de appel is beantwoord kun je je dag vervolgen. Veel plezier verder!”
Ze draait zich om en maakt aanstalten om te vertrekken. Wat een prachtige volle billen. Wat een mooi vol lichaam. Niet te dun. Niet te dik. Gewoon een stevige westerse meid. Dit lijkt hem wel een leuke vrouw. Ze is goedlachs, spontaan en ze ziet er ook nog eens fantastisch mooi uit. Na het bestuderen van haar lichaam wil hij eigenlijk ook wel met haar vrijen. Het probleem is alleen dat hij geen idee heeft hoe haar het hof te maken. Dat heeft hij natuurlijk wel na dat verhaal over die appel. Maar kán dat zomaar? Kan hij zomaar en appel pakken en haar die aanbieden, om vervolgens met haar seks te hebben? Gaat dat zó eenvoudig? Zo simpel? Verward kijkt hij om zich heen en ziet mensen inderdaad andere mensen een appel aanbieden. Soms een sinasappel. Soms een grapefruit. Het stukje fruit wordt samen geconsumeerd. Niet zelden wordt er wat vruchtensap al dan niet opzettelijk op het lichaam gemorst, waarna de partner die op geweldig erotische wijze van het lichaam likt. En niet zelden blijkt dat het begin van een prachtig seksspel waarin geen standje ontbreekt. Tussen de naakte wandelaars, hardlopers en winkelend publiek vrijen mannen met vrouwen, mannen met mannen en vrouwen met vrouwen. Geen van de passanten wordt boos of maakt andere schunnige opmerkingen. Het ziet eruit als een aards paradijs. Geen wilde seks. Geen harde porno. Gewoon, lekker intens vrijen in de ochtendzon. Hier op één van die bankjes of op het grasveldje even verderop. Natuurlijk kreunen zowel mannen als vrouwen en natuurlijk worden er de nodige geluiden gemaakt tijdens het vrijen. Dat hoort er gewoon bij.
“Maar wacht even..!”,stamelt hij. “Wanneer zie ik jou weer?”
“Je moet voor een appel zorgen!”,roept ze hem nog na.
Een appel?! Waar haalt hij zo snel een appel vandaan? Geen appelboom in de buurt. Geen struik waar ander fruit wil groeien. Natuurlijk! De winkel. Maar welke winkel? Zo snel kan hij even geen winkel vinden waar ze fruit verkopen. Als een haas zo snel gaat hij op zoek naar een winkel waar ze fruit verkopen. Na wat zoeken ziet hij de deuren van een supermarkt. Daar moet hij zijn! Dus rent hij naar binnen en probeert zo snel mogelijk de groente- en fruitafdeling te vinden. Met enige verbazing kijkt het winkelend publiek hem aan. Één vrouw lijkt direct te begrijpen wat hij wil en wijst naar een hoek van de supermarkt waar fruit ligt. Snel neemt hij een appel, rent naar de kassa en verlaat zonder te betalen de supermarkt. Geld heeft hij immers niet bij zich. Als het winkelpersoneel de achtervolging wil inzetten houdt de vrouw die hem zojuist de weg wees het personeel tegen.
“Hier..”,zegt ze en geeft wat geld. “Hij wil met mijn dochter naar bed.”
Teruggekomen op de plek waar ze hem verliet is ze er niet meer. Hoe hij ook kijkt. Hoe hij ook zoekt. Ze is verdwenen. Een vloek volgt. Daarna nog één. Daarna nog één, gevolgd door een ferme worp waarmee de appel in het grote blauwe niets verdwijnt. Ondertussen is hij alweer op de weg terug naar zijn huisje, wat nog even zoeken is omdat alle straten hier zo ongelofelijk op elkaar lijken. De straten hebben geen namen. De huisjes zijn slecht genummerd. Voor iemand die nog niet heeft gegeten wordt het steeds lastiger zoeken in de ochtendzon, die ook nog eens in kracht toeneemt. Bij een gasveldje bevindt zich een leeg huisje waarin spullen liggen die van hem kijken te zijn. Het huisje staat nog altijd wagenwijd open. Iedere passant kan zonder problemen naar binnen kijken of zelfs (een van) zijn eigendommen stelen. Maar al zijn bezittingen liggen er nog zoals hij ze heeft achtergelaten. De buren hebben hun huisje inmiddels verlaten en de fotografen aan de overkant zijn verdwenen.
Vermoeid neemt hij plaats op een stoel op de veranda. Hij voelt dat hij hevig transpireert. Een glas ijskoud water stilt de dorst een beetje maar het transpireren wordt alleen maar heviger. In de huisjes om hem genieten de bewoners van het naakt zijn in de buitenlucht. Twee huisjes verderop ligt een stelletje in de zon te vrijen. Net als alle andere huisjes en langs de boulevard waar stelletjes genieten van seks is ook dit een prachtig mooi schouwspel. Niet ordinair of smerig. Geen dwang en geen intentie om elkaar te verwonden. Het was oogstrelend om naar te kijken. Geen wonder dat er opnames van werden gemaakt.
“Zij wel…”,mompelt hij nog in zichzelf.
Uitgeput neemt hij plaats onder de douche, die automatisch water begint te sproeien zodra hij onder de douchekop gaat staan. Het water voelt direct geweldig. Niet te warm. Niet te koud. En och, wat maakt het uit dat iedereen kan zien dat hij hier naakt staat de douchen? Misschien had die jonge vrouw van zojuist wel gelijk: Als je naakt bent dan moet je ook niet zeuren over privacy. Hij sluit zijn ogen en vergeet dat hij zojuist een ideale kans heeft laten lopen. Even wat water in de mond laten lopen en… Wat is dit nou weer? Plotseling voelt hij iets in zijn rug. Twee harde bolletjes priemen in zijn rug, gevolgd door iets zachts. Een hand glijdt over zijn rechter bil en over zijn buik rolt een rond voorwerp. De hand zojuist nog ver zijn bil gleed pakt zachtjes zijn penis beet en begint hem af te trekken. Zachtjes fluistert een vrouwenstem in zijn oor:”Appeltje?”
Wat een heerlijk erotische toon! Zacht, intens en vooral uitnodigend. Even later ligt hij alsnog te vrijen met die geweldig mooie jonge vrouw. Op hun rechter zij, hij achter haar. Condoom om zijn penis en penis in haar vagina. Puffend en hijgend en met zijn handen strelend over haar prachtige volronde borsten. Voor het eerst in jaren heeft hij weer een vrouw gepenetreerd en wat voor een vrouw. Wat een prachtig lichaam. Wat een geweldig gevoel geeft ze hem door intens te hijgen en te puffen. Dus wat maakt dan nog uit als daar een paar fotografen opnames van maken? Wat maakt het uit als één van de filmers de vrouw is die eerder het appeltje in de supermarkt voor hem afrekende. De vrouw die eerder nog onverstoorbaar stond te douchen voor een tien-,vijftiental fotografen en filmers had nu zelf te filmcamera ter hand genomen.
Op 24 maart 2018 is de volgende Prikkelzinnen, de feedback bijeenkomst van het schrijverscollectief EroScripta. Het thema deze keer, 'De Tuin der Lusten' van Jeroen Bosch, gaf me inspiratie om een moderne variant hierop te schrijven. Ik heb geschreven over een erotische vrijhaven met surrealisme en overdrijving, geheel in de traditie van de Bossche schilder. Geniet ervan! Commentaar? Graag hieronder vermelden, of stuur een mail naar hqeuitgevers@gmail.com (of kom op 24 maart ook naar Utrecht!).
Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.
'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e
Geen opmerkingen:
Een reactie posten