De trein zette zich in beweging en mijn vriend nam poedelnaakt plaats bovenop me. Benen optrekken en uit elkaar houden! O, ja! Mijn hart bonkte in mijn keel en de zenuwen gierden door mijn lijf. Mijn vriend begon me te kussen, zoals hij dat wel vaker deed als we vrijden. Eerst mijn nek, daarna mijn tieten, gevolgd door mijn buik om tussen mijn benen de eindigen. Ik liet hem maar gaan en dacht alleen maar aan mijn medepassagiers. Ik hoorde hun stemmen, al had ik geen idee waar de gesprekken over gingen. Ik hoorde kranten ritselen en ik hoorde voetstappen. De trein was niet eens op volle snelheid en ik voelde me nu al opgelaten. Hoewel het likken over mijn schaamlippen goed voelde bedacht ik me dat ik niet te hard moest schreeuwen anders zouden onze medepassagiers wel eens kunnen komen kijken wat in deze cabine gaande was. Compleet gedesoriënteerd begon ik mijn vriend daarna te pijpen waarbij ik erg veel moeite ik moest vechten tegen de zwaartekracht en tegen de duisternis. Om de medepassagiers niet op ideeën te brengen hadden we besloten het licht in de cabine uit te laten.
Het was begin jaren ’90 van de vorige eeuw en niemand had nog gehoord van een lijst waarop extraordinaire levensgebeurtenissen stonden die je mee moest hebben gemaakt alvorens je het tijdelijke voor het eeuwige zou verwisselen. Seks in een rijdende trein moest hoe dan ook op zo’n lijst staan en dus besloten mijn toenmalige vriend en ik dat we ons daaraan maar eens moesten wagen. Ik voelde me dan ook een waaghals toen ik poedelnaakt plaatsnam in de tot slaapvertrek omgebouwde Duitse treincoupé. Terwijl ik daar lag voelde ik de voetstappen van de medepassagiers passeren. Bij iedere voetstap had ik het idee dat iemand van hen de deur open zou kunnen schuiven en mijn vriend en mij daar poedelnaakt zag vrijen. Wat zouden ze dan doen? Wat zouden ze zeggen?
De trein minderde alweer vaart en het volgende station kwam alweer in zicht. Weer zenuwen. Weer voetstappen en stemmen. Weer de angst dat anderen ons zouden zien. Door de gordijntjes konden we zien dat een enkeling twijfelde om bij onze coupé naar binnen te gaan. Van schrik bedekte ik met mijn handen mijn tieten en schaamlippen. Vol verwachting keken we naar de passerende schaduwen. Er gebeurde niets. De trein zette zich weer in beweging en we konden verder vrijen. Ook bij het volgende station gebeurde er niets en daarna weer niets. Ik was er wel aan gewend geraakt dat er voetstappen en stemmen langs kwamen en voelde me eigenlijk steeds zelfverzekerder. De spanning had plaatsgemaakt voor opwinding en een gezonde dosis stress. Steeds als de trein wat wilder begon te wiebelen had ik het idee dat ik van deze bedden kon vallen terwijl dat onmogelijk was.
Klaarkomen deed ik daarom zonder moeite. Daarna nog een keer of zeven. Steeds minder vaak was ik me bewust van de omgeving waarin we ons bevonden. Steeds vaker vrijden we tijdens stops op de stations gewoon door. Het transpiratievocht gutste ondertussen uit mijn lichaam en uit dat van mijn vriend. Niet van de zenuwen, maar omdat het inmiddels bloedheet was geworden in de coupé. De warmte kon door de gesloten deuren en gordijnen bijna niet weg. Ik hoorde geen stemmen meer. Ik hoorde geen voetstappen meer. Het zoemen van de elektromotor was me ontgaan. Zelfs dat iemand van de medepassagiers de deur van onze cabine zou kunnen openen.
Het was ons dan ook volledig ontgaan dat de trein inmiddels op zijn plaats van bestemming was aangekomen. De laatste passagiers hadden de trein verlaten en de trein was verder gegaan naar een rangeerterrein, waar ook het personeel de trein had verlaten. Pas vroeg in de ochtend werden we door een schoonmaakploeg ontdekt, en wisten wij wat er was gebeurd. Na een bezoekje aan de Spoorwegpolitie mochten we een treinkaartje naar huis kopen. Geen goedkoop enkeltje: we waren inmiddels 800 kilometer verderop in het zuiden van Europa beland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten