Heren, u zult het ongetwijfeld al hebben vernomen; Playboy stopt er met naakt. De uitgever van de Amerikaanse versie van Playboy heeft dit besloten omdat naakt vrij op internet verkrijgbaar is en dus is het niet meer nodig om bekende vrouwen uit te nodigen voor veel geld naakt te gaan. Ik weet niet wie van u de afgelopen weken heeft zitten huilen op de bank, bij moeder de vrouw op schoot. Wie van u vindt het echt heel erg, dat hét mannenblad der mannenbladen geen naakt meet vertoont? Als de reacties van afgelopen week als maatstaf gelden, dan zijn dat er niet echt heel veel. En de reden waarom heeft Playboy ook een beetje aan zichzelf te danken.
Playboy anno 2011 is Kodak anno 1999. Wie is er nou niet groot geworden met de fameuze zwart-gele fotorolletjes van Kodak? Kodak was fotografie en fotografie was Kodak. De beste films waren Kodak. De beste camera's waren van Kodak. Niemand kon ook maar in de schaduw staan van de kwaliteit van Kodak. Zelfs concurrenten Olympus en Canon niet. Toch hadden de Japanners eerder door, dat de wereld van fotografie nooit meer hetzelfde zou zijn, als ze zouden inzetten op de verkoop van de digitale camera. Olympus en Canon gingen massaal over op digitale camera's, waar Kodak bleef geloven in haar eigen product. De rest is geschiedenis: Canon heeft de rol van wereldmarktleider in de fotografie overgenomen van Kodak, waar Kodak te laat instapte in de digitale fotografie. Inmiddels is het Amerikaanse concern kansloos ingehaald door de feiten en staat het op omvallen.
Zo ook Playboy. Playboy was ooit een fameus mannenblad, dat synoniem stond voor mooie meiden, die prachtig stonden afgebeeld. De fotografie van Playboy stond synoniem voor kwaliteit. Belichting, lichtinval, compositie, diafragma... alles was meer dan perfect aan de foto's van en in Playboy. Op het hoogtepunt (wel aardig in deze context) liep er in Nederland zelfs een heus televisieprogramma, rond het mannenblad Playboy, waarin onooglijk lelijke vrouwen uit de kleren gingen. Dat was niet erg, want de fotografen van Playboy waren in staat zelfs de meest onooglijk lelijke vrouwen op een schitterende manier in beeld te brengen. Ook waren er allerlei Playboy-spulletjes te koop, zoals kettingen en kraaltjes, met daarop afgebeeld het fameuze konijntje. Maar het konijntje kan naar de slachtbank, om over een maand met Kerstmis te worden verorberd. Playboy heeft - net als Kodak in 1999 - de stap naar de moderne tijd niet willen maken. Met de intrede van internet speelde Playboy nauwelijks in op de nieuwe ontwikkeling. Playboy bleef geloven in het mannenblad, waar modellenwebsites als bijvoorbeeld Femjoy, MetArt en MCN de behoefte bij mannen veel beter bedienden. Waar Playboy inzet op (op z'n zachtst gezegd) niet echt aansprekende maar peperdure naaktmodellen als bijvoorbeeld Aukje van Grinniken, Amanda Krabbé, Patricia Paay en Stacey Rookhuizen, zetten Femjoy, MetArt en MCN in op onbekende en relatief goedkopere jonge modellen, die goed door kunnen gaan voor favoriete buurmeisje (hierbij moet worden aangetekend dat Femjoy, MetArt en MCN commerciële bedrijven zijn, dus altijd modellen gebruiken van achttien jaar of ouder). Omdat vooral Femjoy is opgericht door fotografen (of in ieder geval alleen maar zaken doet met professionele fotografen), is de beeldkwaliteit bij hen vrijwel gelijk aan die van Playboy. (Heteroseksuele) heren, laten we eerlijk wezen: Christina Curry en Britt Dekker kunnen niet echt doorgaan voor de titel van favoriete buurmeisje. Ook het kerstnummer met een aan lager wal geraakte Stacey Rookuizen zal dan ook niet echt over de toonbank vliegen. Bovendien lekken de foto's van de bekende naaktmodellen ieder keer uit. Iets wat de modellenwebsites beter onder controle lijken te hebben.
In het voorbeeld worden de grootste drie modellenwebsites genoemd, maar er zijn er fors meer. Pionier op dit gebied is de Zweedse naaktfotograaf Petter Hegre. Hegre gaf zijn leidende positie echter uit handen, door seks te hebben met één van zijn naaktmodellen. De modellenwebsites lijken allemaal op elkaar, maar Femjoy, MetArt en MCN voeren de boventoon. Gebruikers (Ik ga er vanuit dat veruit de meeste abonnees van van deze modellenwebsites van het mannelijke geslacht is) kunnen voor een paar dollar per maand eindeloos surfen in bibliotheken met duizenden naaktmodellen, waarvan even zoveel naaktfoto's bestaan. Dat kan bij Playboy niet. Het blad Playboy publiceert slechts een paar foto's van het toch al niet echt aansprekende naaktmodel en laat het daar verder bij. Op haar website staan wel een paar foto's, maar voor het echte werk moet je toch naar de winkel, om de papieren versie te kopen. Femjoy, MetArt en MCN publiceren enkele tientallen foto's van één en hetzelfde naaktmodel. Vaak wordt daar ook nog een filmpje bij gemaakt. Daar komt nog bij, dat de naaktmodellen van Playboy een godsvermogen kosten. Gebruikers van de modellenwebsites kunnen bovendien aangeven, welk model ze leuk vinden om te zien, en welk model niet meer terug hoeft te komen. Ook dat kan bij Playboy niet. Playboy doet ook helemaal niets met de wensen van de lezers, c.q. gebruikers. Daar, waar de modellenwebsites direct inspringen op behoeften van hun gebruikers. Wat willen zij zien? Waar worden zij opgewonden van? Het klinkt als vleeshandel, en dat is het eigenlijk ook. Toch is het een teken van de moderne tijd. Playboy leeft wat dat betreft nog teveel in het verleden.
De Playboy koop je niet voor de dure horloges, nieuwste gadgets of mooie sportwagens. De Playboy koop je voor de naakte meiden. We kunnen er in dit preutse landje omheen draaien en een beetje lacherig over doen: Feit is, dat je voor een Playboy naar de winkel moet en dat voelt toch ongemakkelijk. De kassière kan een bekende zijn, net als de klant die achter je staat. Wat zullen die allemaal niet denken, als jij de Playboy wilt afrekenen? Tijdens het surfen door de bibliotheken van o.a. Femjoy, MetArt en MCN blijf je anoniem. Zelfs het versturen van de rekening voor je abonnement kan anoniem. Het is dus in alle rust genieten. Playboy zou dus niet moeten inzetten op bovengenoemde bekende Nederlandse vrouwen, wier carrière volledig in het slob zit, maar aandacht schenken aan die meiden en vrouwen, waar zo ongeveer elke heteroseksuele man de meest wilde seksuele fantasieën heeft. Playboy, verplaats je in de behoefte van de klant en volg niet ijzig je eigen lijn. Durf af te wijken. Eerlijk is eerlijk: van een naakte Patricia Paay wordt een gemiddelde man nou niet direct opgewonden. Het is misschien best aardig om te zien, hoe een vrouw van dik in de zestig er naakt uit ziet, maar opgewonden word je er niet van. Paay is uiteindelijk toch een vrouw, die om aandacht schreeuwt en met een naaktshoot in de Playboy krijgt ze die.
Playboy heeft de stap naar de moderne tijd volledig gemist. En zolang Playboy USA haar koers niet wijzigt, dan zal de markt voor het ooit zo fameuze mannenblad alleen maar afnemen. In dat geval gaat Playboy dezelfde kant uit, als Kodak en is het binnenkort einde verhaal. Dan is ook Playboy ingehaald door de feiten.
Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.
'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e
Geen opmerkingen:
Een reactie posten