Erotisch verhaal: 'SCHOMMELEN IN DE NACHTTREIN'

Ik had nog gevraagd of de deur wel echt op slot zat. Terwijl hij de coupé ombouwde van een zitcoupé naar een slaapvertrek verzekerde hij me dat er niets kon gebeuren. De deur zat dicht, de gordijnen waren gesloten. De verwarming werd ingeschakeld. Iedereen die hier langs zou lopen zou denken dat hier mensen lagen te slapen. Na deze geruststellende woorden trok ik mijn kleding uit.

De trein zette zich in beweging en mijn vriend nam poedelnaakt plaats bovenop me. Benen optrekken en uit elkaar houden! O, ja! Mijn hart bonkte in mijn keel en de zenuwen gierden door mijn lijf. Mijn vriend begon me te kussen, zoals hij dat wel vaker deed als we vrijden. Eerst mijn nek, daarna mijn tieten, gevolgd door mijn buik om tussen mijn benen de eindigen. Ik liet hem maar gaan en dacht alleen maar aan mijn medepassagiers. Ik hoorde hun stemmen, al had ik geen idee waar de gesprekken over gingen. Ik hoorde kranten ritselen en ik hoorde voetstappen. De trein was niet eens op volle snelheid en ik voelde me nu al opgelaten. Hoewel het likken over mijn schaamlippen goed voelde bedacht ik me dat ik niet te hard moest schreeuwen anders zouden onze medepassagiers wel eens kunnen komen kijken wat in deze cabine gaande was. Compleet gedesoriënteerd begon ik mijn vriend daarna te pijpen waarbij ik erg veel moeite ik moest vechten tegen de zwaartekracht en tegen de duisternis. Om de medepassagiers niet op ideeën te brengen hadden we besloten het licht in de cabine uit te laten.

Het was begin jaren ’90 van de vorige eeuw en niemand had nog gehoord van een lijst waarop extraordinaire levensgebeurtenissen stonden die je mee moest hebben gemaakt alvorens je het tijdelijke voor het eeuwige zou verwisselen. Seks in een rijdende trein moest hoe dan ook op zo’n lijst staan en dus besloten mijn toenmalige vriend en ik dat we ons daaraan maar eens moesten wagen. Ik voelde me dan ook een waaghals toen ik poedelnaakt plaatsnam in de tot slaapvertrek omgebouwde Duitse treincoupé. Terwijl ik daar lag voelde ik de voetstappen van de medepassagiers passeren. Bij iedere voetstap had ik het idee dat iemand van hen de deur open zou kunnen schuiven en mijn vriend en mij daar poedelnaakt zag vrijen. Wat zouden ze dan doen? Wat zouden ze zeggen?

De trein minderde alweer vaart en het volgende station kwam alweer in zicht. Weer zenuwen. Weer voetstappen en stemmen. Weer de angst dat anderen ons zouden zien. Door de gordijntjes konden we zien dat een enkeling twijfelde om bij onze coupé naar binnen te gaan. Van schrik bedekte ik met mijn handen mijn tieten en schaamlippen. Vol verwachting keken we naar de passerende schaduwen. Er gebeurde niets. De trein zette zich weer in beweging en we konden verder vrijen. Ook bij het volgende station gebeurde er niets en daarna weer niets. Ik was er wel aan gewend geraakt dat er voetstappen en stemmen langs kwamen en voelde me eigenlijk steeds zelfverzekerder. De spanning had plaatsgemaakt voor opwinding en een gezonde dosis stress. Steeds als de trein wat wilder begon te wiebelen had ik het idee dat ik van deze bedden kon vallen terwijl dat onmogelijk was.

Klaarkomen deed ik daarom zonder moeite. Daarna nog een keer of zeven. Steeds minder vaak was ik me bewust van de omgeving waarin we ons bevonden. Steeds vaker vrijden we tijdens stops op de stations gewoon door. Het transpiratievocht gutste ondertussen uit mijn lichaam en uit dat van mijn vriend. Niet van de zenuwen, maar omdat het inmiddels bloedheet was geworden in de coupé. De warmte kon door de gesloten deuren en gordijnen bijna niet weg. Ik hoorde geen stemmen meer. Ik hoorde geen voetstappen meer. Het zoemen van de elektromotor was me ontgaan. Zelfs dat iemand van de medepassagiers de deur van onze cabine zou kunnen openen.

Het was ons dan ook volledig ontgaan dat de trein inmiddels op zijn plaats van bestemming was aangekomen. De laatste passagiers hadden de trein verlaten en de trein was verder gegaan naar een rangeerterrein, waar ook het personeel de trein had verlaten. Pas vroeg in de ochtend werden we door een schoonmaakploeg ontdekt, en wisten wij wat er was gebeurd. Na een bezoekje aan de Spoorwegpolitie mochten we een treinkaartje naar huis kopen. Geen goedkoop enkeltje: we waren inmiddels 800 kilometer verderop in het zuiden van Europa beland.

Erotisch verhaal: "De Avondwinkel"

Het is weer zo’n nacht dat ik niet in slaap kan komen. Wat ik ook probeer; luisteren naar de radio, het lezen van een boek, in mijn kamerjas ronddolen door het huis… Niks wil lukken. Plotseling schiet me te binnen dat ik nog geen avondwandeling heb gemaakt. In de frisse avondlucht denk ik dagelijks voor het slapengaan na over wat er die dag allemaal is gebeurd. Het is ijskoud buiten. Ik zet mijn gedachten op een rijtje en maak mijn hoofd leeg. Soms vergezeld door een sigaret of wat. Ik denk na over de toekomst en heel soms ben ik in gedachten bij mijn moeder, die vier jaar geleden het leven heeft gelaten. Het ommetje geeft me rust en de broodnodige beweging. Dat zal het ei van Columbus zijn!

De wandelroute is al twaalf jaar dezelfde. Mij vallen daarom nauwelijks nog details op. Een verdwaalde kroegtijger. Een auto die op hoge snelheid zijn bestemming opzoekt. Bootjes dobberend in de Trekvaart. Lege bankjes op de kade. De stad slaapt.

Op één van de laatste bankjes zit een man die direct mijn aandacht trekt. Hij murmelt vóór zich uit en staart in de leegte. Hele gesprekken komen er uit zijn mond. Ik hoor hem wel doch is de afstand te groot om te verstaan wat hij zegt. Ik vraag me af tegen wie hij praat want er is verder niemand in zijn directe omgeving aanwezig. Ik ga naast hem zitten. Oudere man, brildragend… leeftijd van mijn vader schat ik. Ik vraag hem wat hij hier midden in de nacht doet. Hij kijkt me aan met een blik alsof ik dat niet had mogen vragen. Zijn ogen glijden langs mijn lichaam. Alsof hij me aanraakt. Na het overhandigen van een sigaret raakt hij aan de praat. Hij is hier voor zijn bedrijf. Maar het bedrijf wil maar niet van de grond komen en hij denkt erover om ermee te stoppen. Zeven jaar ligt daar, wijzend naar het water. Mijn ogen glijden langs zijn lichaam. Zijn hand met daarin de sigaret beeft. Zijn hele lichaam geeft. Ik ook. Wat hij nodig heeft is een opwarmertje. Net als ik overigens. Een borrel?

Mijn huis is niet berekend op bezoek. Niet in het holst van de nacht. Ik vraag hem zich er niet aan te storen. Zittend in de hoek van de bank steekt hij nog een sigaret op en ik overhandig hem een glas rum. Hij kijkt me vragend aan: Waarom heb ik mijn jas nog aan? Pas dan realiseer ik me dat ik mijn kamerjas heb geruild door deze manteljas. Hieronder heb ik niks aan; ik ben helemaal naakt. Dus sta ik naakt vóór hem met alleen nog laarsjes aan. De sigaret en het glas rum gaan weg en ik beland in zijn schoot. Zijn blouse gaat uit en daarna de rest van zijn kleding. We vallen op de bank. Onze tongen vinden elkaar rap. Daarna vreet hij mijn borsten één voor  één helemaal op. Zijn hoofd gaat tussen mijn benen; zijn tong tussen mijn lippen. In het volgende standje pijp ik hem totdat zijn jongeheer ervan gaat glimmen.

Hij belandt bovenop me. Ik wil wel verder. Hij mag best naar binnen. Seks is gezond, beweging is goed. Maar als hij naar binnen wil dan niet zonder regenjas om zijn inmiddels glimmende pik. Hij knikt, staat op en biedt aan in de avondwinkel hier vlakbij condooms te kopen. Ik schaam me. Tijdens het aankleden bied ik wel een miljoen keer mijn excuses aan. Als hij straks terug is dan maak ik alles goed. Hij mag dan alles met me doen, zo lang hij wil, als hij me maar geen pijn doet. Eigenlijk moet ik gaan maffen omdat om zeven uur de wekker weer gaat. Maar fuck die baan maar even. Fuck die vriend van me. Fuck de hele wereld! Hij knikt instemmend en snelt de deur uit.

De rust keert weder. Daar lig ik dan; poedelnaakt, één been op de grond en één been steunend op de armleuning en nog altijd met laarsjes aan. Tijdens een hijs aan een nieuwe sigaret staar ik naar het plafond en zet de gebeurtenissen van vannacht op een rijtje. Wat zeg ik  straks tegen mijn collega’s? Wat vertel ik mijn vriend? Hoe zou het trouwens voelen, een pik van een kerel van dik twee keer mijn leeftijd in me? Ik staar naar het horloge op het tafeltje naast me. Drie uur ‘s nachts. Mooi ding, dat horloge. Zwart, mooie wijzerplaat… Grappig eigenlijk dat ik al twaalf jaar vrijwel iedere avond hetzelfde rondje loop. Grappig eigenlijk dat ik in die twaalf jaar er nooit over heb nagedacht midden in de nacht een vreemde man op te pikken om daar vervolgens mee seks te hebben. Hopelijk komt hij snel terug zodat we het af kunnen maken. Ik kom overeind om de eerste as in de asbak te legen. Mijn hoofd maalt verder.

Grappig ook eigenlijk dat mij in diezelfde twaalf jaar is mij nog nooit een avondwinkel opgevallen.

Iemand nog een herenhorloge nodig?

Prikkelzinnen 01/2019: "Tietenverhalen"

Tietenverhalen

Begin dit jaar ben ik er maar voor uitgekomen. Gewoon: uit de kast. Voor de draad ermee! Waarom dit leven nog langer verbergen als ik er plezier aan beleef? Dus heb ik het maar verteld. In de kroeg, op school, de sportclub, tegen mijn moeder en in mijn vriendenclub: Hup, daar ligt het en kijk maar wat je met die informatie doet. Kan mij het schelen!

Wandelend door de oude binnenstad van Haarlem zag ik hem daar twee jaar geleden zitten op een bankje langs de Haarlemmer Trekvaart. De verlaten blik en zijn houding trokken me als een magneet naar hem toe. Zijn woorden deden de rest. Ik was verkocht aan een man die mijn vader had kunnen zijn. Mijn biologische vader heeft mijn moeder, mijn zusje en mij verlaten voor een jongere bloem. Dus dacht ik: Zo vader, zo dochter. Ik begon een relatie met een kerel die mijn vader had kunnen zijn.

Als ik hem bezoek dan kleed ik me zo licht mogelijk, zodat we snel bloot zijn. Geen blouse, maar een truitje (‘s zomers een jurkje zonder beha). Als hij tijdens het vrijen zijn armen om me heen slaat dan voel ik me veilig. Als ik zijn warmte voel dan geeft me dat het idee dat ik me koningin van mijn eigen rijkje ben. Ik laat me dan ook helemaal gaan. Of we nou vrijen in de keuken waarbij hij me van achteren penetreert (eigenlijk standaard ons openingsritueel), of we op de rand van het bed zitten waarbij ik in zijn schoot zit, of liggend in de missionarishouding… hij is zo aanwezig wanneer hij zijn armen om me heen slaat en tegen me praat.

Tussen het vrijen door vertelt hij over zijn werk, zijn leven, de toestand in de wereld…. Hij corrigeert me als ik onzin spreek, doordraaf of stompzinnige ideeën heb. Of alle drie. Hij helpt me met mijn problemen. Hij vertelt me over landen waar hij is geweest, en wat hij daar heeft beleefd. Op zo’n moment hang ik werkelijk aan zijn lippen. Hij is ongelofelijk knap. Innerlijk dan. Uiterlijk kan er nog wel wat aan zijn lichaam worden gesleuteld. Maar hij weet echt alles! Als bonus spreekt hij ook nog eens vijf talen vrijwel vloeiend, dus hij helpt me met het voorbereiden op (tussentijdse) examens Engels, Frans en Duits.

Tijdens het vrijen verleidt hij me met zachte lieve  woordjes. Hij speelt met mijn tieten en vertelt erover. Ze zijn zo mooi, rond en vol… en ze wiebelen lekker. Niet mijn woorden. Zijn bevindingen. Terwijl hij met mijn tieten speelt fluistert hij het ene na het andere verhaal over mijn tieten. Niet eens echt ordinair, of zo. Wel altijd persoonlijk; Terstond krijgen ze een eigen identiteit en maken hun eigen avonturen mee. Het verhaal heeft geen begin en geen einde. Alles wat ik kan doen is hem terugbetalen met hijgen, puffen, strelen over zijn lichaam, pijpen en mijn lichaam helemaal aan hem geven. Ik ben helemaal verlamd als hij tijdens het vrijen over mijn tieten praat. Ik ben helemaal weg.

Zijn verhalen klinken poëtisch. Alsof Wiliam Schakespeare uit zijn graf is opgestaan en met mij vrijt. Zijn woorden rijmen zelden maar de prachtige volzinnen sluiten naadloos op elkaar aan. Maar het is vooral de toon waarop hij de woorden uitspreekt. Eigenlijk praat hij niet; hij zingt. Ik zou zo snel geen lied weten waarmee dat te vergelijken is en misschien moet dat ook zo blijven. Die zacht kreunende toon in mijn oor en tegelijkertijd het gevoel van zijn jongeheer in mij helpen me bij het ontwikkelen van mijn orgasme. Het vrijen met hem is al een erotische dans op dito muziek. Soms valt hij stil en dan begin ik zelf maar. Op de vraag wat hij van mijn tieten vind komt er weer een heel verhaal uit waarmee ik weer een tijdje zoet ben.

Hij is de derde man in mijn korte leven waarmee ik seks heb. Geen van zijn voorgangers konden tijdens het vrijen (zulke) erotische verhalen vertellen. Voor zover ik in mijn vriendenclub heb kunnen peilen zijn de heren altijd als eerste klaar met hun daad. De vrouw doet dan alsof ze klaarkomt. Mijn vriendinnen zijn jaloers als ik vertel over zijn verhalen over mijn tieten. Ik kom vrijwel altijd als eerste klaar. Hij moet dan nog in me klaarkomen. Maar ik laat hem gaan; ik vind het niet erg.

 Ik heb hem wel eens gevraagd om die verhalen op te schrijven. Ik vind ze geweldig. Maar dat weigert hij. Zelfs niet als ik hem foto’s stuur van mijn tieten, of selfies van mijn naakte lichaam. Schrijf het zelf maar op, is dan zijn antwoord.

En weet je: Ik denk dat hij nog gelijk heeft ook.

Op 16 januari 2019 is de volgende Prikkelzinnen, de feedback bijeenkomst van het schrijverscollectief EroScripta. Het thema deze keer, 'talk to me dirty' werd ik geïnspireerd door de wekelijkse korte verhalen op de website van Viva. Hier schrijven (jonge) vrouwen over hun wandeling buiten de gebaande paden van het seksleven. Geniet ervan! Commentaar? Graag hieronder vermelden, of stuur een mail naar hqeuitgevers@gmail.com (of kom op 26 januari 2019 ook naar Utrecht!).

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e

Erotisch verhaal: "Seks met een geest"

Als ik seks heb dan doe ik dat voor het raam met de gordijnen open. Om die reden heb ik het bed verplaatst van de slaapkamer naar de woonkamer. De gedachte alleen dat ik daar op mijn rug lig met een man tussen mijn gespreide benen maakt me helemaal gek. Het gaat zelfs zó ver dat ik geen idee heb waardoor ik klaarkom: de man die zijn best heeft gedaan, zijn imposante jongeheer die in mij bezig is geweest of het idee dat de kantoormedewerkers van het accountantsbureau in de kantoortoren tegenover mijn appartement de seks vanaf de eerste tot de laatste seconde hebben kunnen volgen.

Tijdens de seks glijd ik helemaal weg in mijn eigen wereldje. De man die op dat moment seks met mij heeft, heeft seks met een lichaam waar de geest uit is verdreven. De vrouw met wie hij seks heeft kreunt , hijgt en puft. Ze neemt elk standje aan die hij zich wenst. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Die geest – die overigens wel door het appartement blijft zweven - kijkt naar beneden, waar de drukke ochtendspits in de stad zijn weg probeert te vinden. De natte straten; mensen die zich een weg banen door de menigte. Sommigen beschermen zich op deze vroege ochtend tegen de regen. Verkeer stopt  voor het stoplicht waarna een mensenmassa het zebrapad trotseert. Mensen die op weg zijn naar hun werkplek.

Ik weet dat de medewerkers van de kantoortoren tegenover mijn appartement van achter hun bureaus als de eerste de beste voyeurs opgewonden zitten te gluren. Ik weet dat vergaderingen worden opgeschort en telefoontjes onderbroken. Ik weet dat alle medewerkers van het accountantsbureau verrekijkers en filmcamera’s hebben geïnstalleerd om mij te volgen. Ik weet dat ze klaar zitten met hun telefoontjes en tablets, en de filmpjes op het internet gooien. Maar het kan me allemaal niks schelen. Ik geniet van iedere seconde dat ik daar lig in de wetenschap dat deze loonslaven van het kapitalisme van achter hun bureaus naar mij kijken. De kleinburgerlijke slaven met hun saaie leventje mogen voor een hongerloontje aan rijkaards uitleggen hoe zij hun miljoenen kunnen wegsluizen naar belastingparadijzen. Ze weten zich geen houding te meten. Sommigen voelen zich gênant, sommigen genieten en anderen proberen heel stoer te doen.

Zesentwintig ‘full HD’ camera’s hangen er rond mijn bed. In de nachtelijke uurtjes monteer ik de beelden tot een flitsende film waar Hollywood jaloers op zal zijn. De kantoortorens zijn leeggelopen. De straten stil. De stad slaapt maar ik ben wakker. Slapen doe ik nog maar zelden. Tevreden staar ik naar de computer. Ik neem nog een slok van mijn glas witte wijn. In de verte schallen sirenes van ambulance, brandweer of politie door de nacht. Geluiden die horen bij de stad. Het filmpje verdwijnt in de krochten van het internet, waar mannen zich aftrekken op de beelden van mijn naakte lichaam. Mannen die ik niet ken. Mannen die mij niet kennen.

Het kan me allemaal niets meer schelen sinds ik een half jaar geleden de hoofdprijs in de loterij het gewonnen: vijftien miljoen euro. Ik ben nog geen veertig en ik hoef nooit meer te werken. Geen saaie vergaderingen meer. Ik ben nu zelf zo’n rijkaard. Geen negen tot vijf baan meer. Geen files onderweg van mijn huis naar kantoor. Het huis heb ik verkocht. Ik woon nu in dit appartement op drie hoog, tegenover het accountantskantoor waar ik elf jaar geleden mijn eerste uurtjes maakte.

De zon komt inmiddels weer op boven de stad. Een nieuwe dag is begonnen. Beneden op straat verschijnen de eerste loonslaven weer. Bij mij gaat de deurbel.

Werk ze, oud-collega’s!

Verslag NFN Volleybalweekend

Soms moet je iets nieuws proberen in je leven. Omdat je iets nieuws wil ontdekken of omdat je uit de sleur van alledag wil vertrekken. Even anders dan anders. Uit de dagelijkse sleur. Niet achter de karavaan aan. Naakt lopen is lekker. Naakt bivakkeren voelt bevrijdend en ook wel een beetje opwindend. Dus zou de deelname aan de NFN Volleybalweekeinde dus ook bevrijdend moeten voelen. NFN leden komen samen om een naturistencamping om een weekeinde samen naakt te sporten, is de opzet.

Het is een druk bezet weekeinde, want de parkeerplaats is al snel vol. Het is de bedoeling dat alleen teams meedoen. Individuele NFN leden kunnen meedoen met een door de organisatie samengesteld team. Maar veel deelnemers melden zich te elfder ure af.

Het spel is verdeeld in sets van twee keer tien minuten. Na een set moet er gewisseld worden van kant. Er zijn drie velden en er is niet voor alle deelnemers plaats, dus enkele teams hebben een korte pauze tussen twee spelen door. Er doen drie teams mee aan een spel: twee op het veld en één levert de scheidsrechter en de persoon die de score bijhoudt. Verder is het de bal over het net rossen en hopen dat hij aan de andere kant op de grond valt. Voor elke gewonnen set zijn er punten te verdelen.

De naam suggereert dat het een dag lang van negen uur ’s morgens tot een uurtje of vier ‘s middags naakt sporten is. Maar wie dat denkt komt bedrogen uit. Veruit de meeste spelers/-sters zijn gewoon gekleed.

Stereotiepen worden hier wel bevestigd. Waar je ook kijkt: op het naaktstrand, de vrije natuur of een gezamenlijke activiteit als deze: Naakt gaan is over het algemeen een aangelegenheid voor mannen. Het is gissen in het donker waarom vrouwen over het algemeen niet bloot gaan. Toch is dat wel vreemd. Op deze nudistencamping bevindt zich een groep mensen die het naakt zijn tot een soort heiligdom heeft verheven. In de loop van de dag gingen er wel een paar vrouwen uit de kleren. Maar niet tijdens het sporten. Wie voornamelijk naakt gaat is man en vooral de leeftijd van vijftig gepasseerd, heeft een welvaartsbuik(je) of zit over het algemeen onder de oorringen, tatoeages en/of piercings. Of dat storend of juist heel mooi is, is een kwestie van persoonlijke smaak

Heftige reacties
Naar aanleiding van bovenstaand verslag braken er heftige reacties los op sociale media. Een aantal mannen voelde zich aangesproken door de zin dat het vooral mannen van boven de vijftig waren die naakt gingen. Veel vrouwen vonden de tekst vrouwonvriendelijk. Aangeboden excuses werden door de boze NFN leden niet geaccepteerd, omdat deze excuses ‘te algemeen’ waren. Drie NFN leden bleven de schrijver ook privé achtervolgen met scheldkanonnades en dreigementen. De gedachte dat naturisten/nudisten vredelievende en sociale mensen waren is bij deze ontkracht.

Overigens viel het de schrijver in aanloop naar het NFN Volleybalweekeinde op dat er nergens op het internet een verslag was te vinden over wat er zich precies tijdens zo’n weekeinde afspeelt. Is dit een gesloten wereldje? Zouden er meerdere schrijvers zijn bedreigd?

Erotisch verhaal: "Gek van opwinding"

"Gek van opwinding"

We moesten per se de trein van half één hebben. Geen trein eerder, geen trein later. Ook de aansluitende trein moest worden gehaald. Van Hilversum naar Amsterdam. Op Amsterdam Centraal naar Haarlem. In Haarlem per se die ene bus naar het centrum. Dan nog een minuutje of tien wandelen. Dat wandelen was meer snelwandelen en daarna rennen. Veronica wilde op tijd zijn.

Eenmaal aangekomen in een drukke winkelstraat stonden we voor een duister uitziend gebouw. Een soort tralies voor de ramen; een oude, eikenhouten deur. Op de gevel enkele borden met merknamen die mij toen niets zeiden. Aarzelend drukte Veronica op de bel. Lang gebeurde er niets. Maar toen ging de deur open en stond een man in de deuropening. Geen knapperd. Maar lelijk was hij ook weer niet. Hij schudde Veronica de hand en daarna mij. Misschien was het de blik in zijn ogen. Misschien was het de manier waarop hij mij de hand schudde. Misschien zijn glimlach. Maar ik voelde me tot hem aangetrokken. Als ik een jongen aantrekkelijk vind dan laat ik dat vaak wel aan hem weten. Deze keer hield ik wijselijk mijn mond. Hij moest zeker eind vijftig zijn; dat scheelde meer dan dertig jaar met mij.

Hij leidde ons door een donkere rommelige ruimte die de winkel moest voorstellen. Het rook er muf. Achterin was een hypermoderne fotostudio ingericht. In de hoek zag ik een deuropening naar een halletje, waar een meisje de trap af kwam. Ze zag er fris en gewassen uit. Ze bedankte de man en verliet de zaak via winkel.

Vóór ik het wist stond Veronica poedelnaakt vóór hem. Hij gaf haar aanwijzingen en knipte af. Stuk voor stuk prachtige zwart/witfoto’s maar ik volgde vooral hem. Veronica had ik al zo vaak bloot gezien. Even leek ik weg te zakken in mijn eigen fantasie. Zwart/wit beelden waarin ik hem zijn gang liet gaan over mijn lichaam. We lagen poedelnaakt in een bed, in een hypermodern uitziende slaapkamer waarvan de deuren naar buiten openstonden. De vitrages bewogen zachtjes op de golven van de wind. Liggend op mijn rug werd ik bijna gek van opwinding of dit heerlijke gevoel zou kwam door de wind die zachtjes zijn weg zocht over mijn lichaam, of zijn tong die zachtjes over mijn vagina gleed. De gekte bereikte zijn climax toen ik het niet meer hield en omhoog schoot en klaarkwam.

Mijn gil had blijkbaar zijn aandacht getrokken. Veronica was inmiddels niet meer in de studio aanwezig. Ze was zich aan het douchen, zo vertelde hij. Hier boven was een appartement, die via die trap in de hal bereikbaar was. Ik voelde me gênant maar hij vertelde dat meiden die als getuige mee kwamen wel vaker erotische gedachten kregen. In de tien, vijftien minuten dat ik alleen met hem was voelde ik me alleen maar méér tot hem aangetrokken. Het was een gentleman. Galant, hoffelijk, sprak met twee woorden en keek me recht in de ogen aan. Nog vóór Veronica de trap naar beneden liep vertelde ik hem dat ik over hem had gedroomd en dat ik hem nog een keer wilde zien. Hij twijfelde maar ik gaf hem snel mijn nummer. Bij vertrek uit de winkel keek ik hem nog een keer na en gebaarde dat hij mij echt moest bellen.

Dat heeft hij twee weken later gedaan. Aarzelend, dat wel. Hij wilde me eigenlijk vertellen dat hij het leeftijdsverschil te groot vond. Ik overtuigde hem door naaktfoto’s van mezelf te sturen. Iedere dag drie, en iedere dag op hetzelfde tijdstip. Totdat hij gek van me werd en toegaf. Dus lig ik nu poedelnaakt op mijn rug in een bed, in een hypermodern uitziende slaapkamer. De deuren naar het balkon staan open en de wind zoekt zijn weg tussen de vitrages en over mijn lichaam. Tussen mijn gespreide benen streelt een man van eind vijftig met zijn tong over mijn vagina. Mijn handen houden zijn hoofd op de juiste plek. Ik staar naar het plafond en realiseer me dat dit geen zwart/witfantasie is, maar levensechte kleurenbeelden. ‘Ga door, ga door’ is alles wat ik kreunend kan uitbrengen.

Ik word gek van opwinding.

Erotisch verhaal: "Schommelen in Scheveningen"

Schommelen in Scheveningen

Het was spitsuur en het taxibusje stond klaar. Een poedelnaakte man van eind dertig en een eveneens poedelnaakte vrouw (met slechts hoge hakschoenen aan en een hoed op) van halverwege de veertig wachtten op instructies. Er stonden mensen om hen heen. Één daarvan was ik. Een tweede eveneens naakte vrouw stond met een immense filmcamera op haar schouder naast het busje te wachten. Buiten de parkeerplaats, daar aan het einde, snelden mensen naar de gereedstaande trams of auto’s. Daar weer verderop hoopte het verkeer zich samen vóór één van de vele stoplichten. De buitentemperatuur was niet echt koud maar warm was het allerminst. Op ongeveer twee-, driehonderd meter van ons vandaan kabbelde de zee. Slechts een enkele strandtent was in deze periode van het jaar nog open.

 Het Zwarte Pad – de parkeerplaats waarop we ons nu bevonden –  was de grootste parkeerplaats langs het Scheveningse strand. Achteraan bevond zich een rotonde zodat je daar met een auto kon draaien. Dáár stond nu een filmploeg op opdrachten te wachten. De regisseuse van de film – de Zweedse Jessica Nilsson – gaf de naakte man en vrouw nog wat laatste opdrachten mee. Daarna stapten ze in het gereedstaande taxibusje. De naakte vrouw met de camera – cameravrouw Tessa Swelink – volgde hen. Zij werd met riemen vastgemaakt zodat ze tijdens de rit weliswaar vrijelijk door de bus zou kunnen begeven, zonder daarbij het evenwicht te verliezen. Zo bleef ook de peperdure filmcamera gespaard. De chauffeuse was de Française Florence Tremelo. Zij was eigenlijk aan de filmploeg toegevoegd als choreografe. Florence gaf de vrijende stellen voorafgaand aan ieder scène aanwijzingen hoe ze zich moesten gedragen zodat de seks er op film goed uit zou zien. Intiem en  opwindend, maar wel zó dat de kijker daar ook plezier aan beleefde. Jessica gaf Florence nog een opdracht mee:”Zoveel mogelijk door de bebouwde kom rijden. Het moet gaan om een man en een vrouw die seks hebben in een rijdende taxibus. Liefst zoveel mogelijk auto’s en winkelend publiek op de achtergrond. Het moet erop lijken alsof het vrijende stel kan worden gezien.”

Dat laatste was natuurlijk niet mogelijk. In de luxueuze taxibus zaten geblindeerde ramen waardoor alleen van binnen naar buiten kon worden gekeken. Niet andersom. Dus ook al was het licht in de bus tijdens de rit ingeschakeld; geen buitenstaander kon zien wat er in de taxibus gebeurde. Ook niet door de immense voorruit. Na een laatste check werd de motor gestart en kon de bus vertrekken. Schuifdeur dicht en nog even het parkeerkaartje betalen anders kon de taxibus de parkeerplaats niet verlaten. Met een gespannen blik keken mijn co-producente Annette Renning en ik hoe de taxibus het terrein verliet, gevolgd door een volgauto met daarin de geluidstechnicus, productieleider en de regisseuse. De productieleider zat achter het stuur. Verder zat er nog een cameraman in de volgauto. Hij maakte opnames van de taxibus terwijl deze zich door het Haagse verkeer wurmde.

Speciaal voor de filmopnames hadden we deze taxibus gehuurd. Het scenario sprak over een limousine. Maar na lang beraad hadden Annette en ik voor deze oplossing gekozen. Het was een grijs/zwarte bus die normaliter plaats bood aan acht passagiers, met aan boord eigenlijk alle denkbare luxe en comfort. De naam van de verhuurmaatschappij stond nog op de zij- en achterkant. Dus die was tijdens de opnamen afgeplakt met makkelijk verwijderbaar plakband in de kleur van de bus. Plakband zoals dat ook werd gebruikt bij bijvoorbeeld behangen. Gewoon van de bouwmarkt. Ik had regisseuse Nilsson voor vertrek nog wel de opdracht gegeven vooral niet het kenteken te filmen, want dan zou de verhuurder daar misschien achter komen, en protest aantekenen tegen het feit dat zijn bus werd gebruikt voor filmopnames, laat staan om een erotisch getinte film op te nemen. Misschien was de verhuurder helemaal geen fan van seks aan boord van zijn bus. Hadden we de bus gehuurd van een taxibedrijf dan was de chauffeur direct gaan praten met zijn baas en collega’s. Misschien had het hier dan wel zwart gestaan van de mensen die allemaal naar dat naakte stel kwamen kijken. We wilden in alle rust de opnames kunnen maken. Geen risico’s. Geen schadeclaims.

Nadat de taxibus en de volgauto de parkeerplaats hadden verlaten leek de rust weder te keren. Annette, ik, twee medewerksters van de grime en de andere acteurs en actrices waren achter gebleven. Annette en ik hadden namelijk ook bedacht dat het goed voor de teamgeest zou zijn als de hoofdrolspelers en -speelsters bij elkaar bleven, ook al werden er scènes opgenomen waarin zijn speelden op dat moment niet gefilmd. Tien vrouwen en vijf mannen; nu nog maar negen vrouwen en vier mannen. De vrouw die in de bus zat was Susanne Werkman; mijn vrouw. Susanne had de roman geschreven waarop deze film was gebaseerd. En hoewel ze geen professioneel actrice was en in haar oorspronkelijke verhaal geen sprake was van seks tijdens een taxirit wilde ze deze scène toch graag doen. De schrijfster die haar roman namelijk tot draaiboek voor deze film had bewerkt, had bedacht dat het leuk zou zijn als een scène als deze erin voor zou komen. Susanne stemde gelijk in met het voorstel.

Dat het een uitstekende keuze was bleek bij terugkomst. Na een uurtje of drie – de avond was al bezig – keerden de taxibus en de volgauto terug op de parkeerplek. De schuifdeur ging open en Susanne en haar partner stapten uit. Tessa werd losgemaakt uit de riemen en verliet eveneens de bus. Alle drie kregen ze direct een ochtendjas om hun lichaam gedrapeerd. Anders zouden ze kou kunnen vatten en ziek worden. Zowel Susanne als Tessa waren opgetogen over de rit:”Het was een geweldige rit!”,riep Susanne enthousiast. “Het is echt heerlijk om seks te hebben tijdens de rit. Ik moest mijn evenwicht bewaren, anderen zouden me kunnen zien vrijen en tegelijkertijd ben ik door een man gepenetreerd. Ik had dit best nog een hele avond willen doen! Jullie moeten dit toch ook eens proberen, mensen. Echt geweldig!”

De camera werd aangesloten op een set monitoren in een tweede bus – de eerdergenoemde volgauto –, zodat Jessica het resultaat kon zien. Ook de anderen zagen hoe Susanne en haar tegenspeler intense seks hadden in de bus. Het leek inderdaad op een dollemansrit maar tegelijkertijd zag het er erg opwindend uit. De superlatieven van Susanne waren meer dan terecht. Beiden moesten erg hun best doen om zich te concentreren op het vrijen. Het waren andere verkeersdeelnemers die de bus op onbewaakte ogenblikken deed schudden: Plotseling overstekende mensen, langs de weg geparkeerde auto’s, wegwerkzaamheden en automobilisten die het niet zo nauw namen met de verkeersregels. Niet alleen opletten voor de chauffeuse – die zich volledig bewust was van wat er zich achterin afspeelde en daarop haar rijstijl zoveel mogelijk aanpaste – maar ook voor het vrijende stel. Het leverde drie uur fantastische film op. Na het klaarkomen was het tweetal namelijk weer opnieuw begonnen. En nog een keer. En nog een keer. Net zolang tot alle energie op was en het tweetal de chauffeuse vroeg terug te keren naar de parkeerplaats aan het Zwarte Pad. Opvallend was dat de hele groep de volledige drie uur film had staan kijken; zo indrukwekkend mooi waren de beelden. Ik vond dat mijn vrouw op prachtige wijze door haar tegenspeler werd behandeld. Geen moment heb ik me jaloers gevoeld.

Het enthousiasme van Susanne en de mooie beelden bewogen de andere vrouwen ertoe ook een ritje te willen maken. De mannen waren ver in de minderheid dus de aanwezige mannen moesten zich over meerdere vrouwen verdelen. Iedere rit ging er een camera mee om de seks te filmen. Ook bij mij ging de broek omlaag. Ik mocht seks hebben met de productieleidster, één van de dames van de grime, regisseuse Jessica en met Annette. Na iedere rit werd de bus schoongemaakt vóór het volgende stel kon plaatsnemen de passagiersruimte. De avond was al ver gevorderd en om alle overige vrouwen hun zin te geven was één avond simpelweg te kort. Toen de zon weer op was gekomen moesten er andere scènes worden gefilmd. Daarna werd al snel besloten de huurperiode van de taxibus met een paar dagen te verlengen.  Die avond stapten er weer nieuwe stelletjes in de taxibus.

En de verhuurmaatschappij? Die heeft nooit geweten waarvoor de taxibus eigenlijk is gebruikt.

Volgens mij hebben ze hun eigen bus niet eens herkend…

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e

Prikkelzinnen 3/2018: "Wat op ieders wensenlijstje zou moeten staan"

    Leunend tegen de tweezits cabriolet met mijn armen over elkaar gevouwen staarde ik de verte in. Ik keek over een prairieachtig landschap. Grote zandvlaktes met daartussen immense rotsformaties. Sommige rotsformatie snel geschat honderd meter recht omhoog. Een enkele struik probeerde zich op die dorre vlakte te nestelen. Maar het was duidelijk dat het zijn voorgangers niet was gelukt. Net als in die klassieke Westernfilms liet prairiegras zich over de vlaktes meenemen door de wind. In mijn achterhoofd speelden de klassiekers van Ennio Morricone. Het beeld dat ik vóór me zag was precies hetzelfde als in de spaghettiwesterns uit de jaren zestig. Afgezien van het geluid dat de wind met zich meebracht heerste hier een indrukwekkende stilte. Sinds ik hier stond had ik nog geen voorbijganger gezien of gehoord. Niet eens in de verte. De snelweg die als een lange tong over de prairie lag zag eruit alsof hij nog nooit was gebruikt. Daar aan de horizon leek het erop alsof de aarde inderdaad een platte schijf was. Alsof de aarde inderdaad plat was en daar ergens ophield. Alsof je daarná van de schijf af zou vallen in het grote zwarte niets, begeleid door de duivelse hitte van de zondvloed.
    Alles wat ik verder nog in dit adembenemende prairielandschap zag was de achterkant van een poedelnaakte vrouw langs de kant van de weg. Een slanke vrouw, met prachtige volle billen. Een vrouw van midden veertig, met halflang stijl zwart haar stond langs de kant van de weg alsof ze wachtte op een lift. Felle zonnestralen beschenen haar oogverblindend mooie lichaam. Haar schaduw was zo nog erotischer dan zij zelf. Een vrouw met rondingen zo vol en zo mooi dat mijn honger naar seks met haar maar niet wilde stillen. Ik wenste dat ze daar eeuwig bleef staan. Tegelijkertijd wilde ik haar vastpakken om iedere millimeter van haar lichaam te kussen. Het was een onweerstaanbaar mooie vrouw. Ik kwam superlatieven te kort om haar te omschrijven. Twaalf jaar waren we nu samen maar ik kon nog steeds geen woorden vinden om haar samen te vatten. Als ze zich naar me toe draaide en sensueel mijn kant op wandelde kon ik niets meer en niets minder doen dan genieten. Iedere dag nog genoot ik van de aanblik. Iedere dag nog dankte ik ieder opperwezen die er bestond dat ik met haar samen mocht zijn. Onbewust deed ik iedere een schietgebedje dat ik bevoorrecht was om haar te zien lopen. Wat een vrouw!
Ik zette mijn zonnebril af om de sierlijke bewegingen te bestuderen waarmee Susanne met zwoele pasjes zich voortbewoog. Haar hakschoenen en de zonnebril op haar hoofd waren alles wat ze droeg. Klik klak klik klak, klonk het in deze immense leegte. Platte buik en prachtige volle tieten. Niet te groot. Groot genoeg om te dansen bij iedere stap die ze zette. Haar geschoren vagina was helemaal klaar om mijn penis te verzwelgen. Waarom had ik toch het gevoel dat haar vagina mij uitdaagde? Alsof haar vagina me streng toesprak. Misschien lachte haar vagina mij wel uit.
    Toen Susanne bij me stond vroeg ik haar of ze het zeker wist. Het was hier nogal droog, dor en saai. Zonder verder nadenken wees ze naar een steile helling. Een berg rood gekleurde rotsen zoals die er zoveel hier en daar verspreid in dit landschap lagen. Susanne vond dat de rotsen die ze aanwees de vorm van een schildpad hadden. Een andere stapel rotsen had de vorm van een jezuïetenkruis. Vol bewondering zei ze dat deze rotsen miljoenen jaren oud waren en door corrosie niet alleen rode kleur hadden aangenomen, maar ook nog een opmerkelijke vorm. Die van een vogel of een beer. Op zich had ze daar ook wel een punt. De rotsformaties in dit vijftig vierkante kilometer grote nationale park waren wereldberoemd vanwege hun opmerkelijke vormen. Op zich konden deskundigen makkelijk uitleggen hoe die rode kleur was ontstaan – corrosie –. Maar niemand kon verklaren hoe die opmerkelijke vormen waren ontstaan. Indianenstammen hadden deze grond daarom heilig verklaard. Opmerkelijk want veel Indianen konden in die tijd nog nooit een schildpad hebben gezien, laat staan dat ze wisten wie Jezus Christus was. Vooral die laatste kennis kwam pas eeuwen later, toen de Europeanen hier voet aan land zetten.
    Was dit dan de plek waar het moest gebeuren? Zo ongeveer iedere plek waar we tijdens deze reis waren geweest had Susanne magisch gevonden en heilig verklaard.  Ze gaf toe dat het strand aan de Baai van San Francisco een prachtig uitzicht had. De seks langs dat riviertje op die wijnboerderij was ook wel leuk. Maar op die plaatsen was haar lichaam ook niet aangeslagen. Nu was dat wel gebeurd. Hier vertelde haar lichaam dat wel. Ze meende dat de het gevoel had dat de wind haar wilde oppakken en meenemen naar een magische plek. Ze wist al precies waar die plek was: Daar, op die heuvel. Ik draaide me om en keek een stenen rotsheuvel op. De heuvel liep niet echt kaarsrecht omhoog dus was prima te belopen. Na een kleine honderd meter begon wel een steile helling die alleen ervaren klimmers zouden kunnen bedwingen. Dus dat werd ‘m niet. Maar een meter of vijftig naar rechts was een gat in de rots, dat eruit zag als een ring. Een soort boog. Een brug over water dat er niet lag. Bovenop die boog vermaakte een groepje vogels zich met elkaar van de rand af pesten. Terwijl ik de rots bestudeerde dook Susanne in de auto om er een mandje en  een koffertje uit te halen. Ik keek haar aan en kon mijn ogen wederom niet van haar lichaam houden. Zoals ze er nu bij stond, zo voorover gebogen met haar benen gespreid… zo had ik haar direct willen nemen. Alsof ze mijn gedachten kon lezen waarschuwde ze me en commandeerde dat ik mijn kleding moest uittrekken. Ik twijfelde. Kon ze met die schoenen die helling wel op klimmen? Had dit project kans van slagen? Ze was immers midden veertig. Ik moest me maar geen zorgen maken. Ik moest me uitkleden. En wel nu. Ze wilde haar huwelijksreis niet door mij laten verpesten.
    Poedelnaakt wandelden we dus de rotsheuvel op. Ik met een mandje in mijn handen; Susanne met een koffertje. Eenmaal boven zetten we de spullen op de grond en genoten van het uitzicht. We lieten de zon en de wind spelen met ons lichaam. Niet alleen was het uitzicht hier adembenemend mooi; tegen de lichtshow die Moeder Natuur ons gaf was geen andere voorstelling opgewassen. Ik sloeg mijn armen om haar lichaam en kuste haar in haar nek. Ze voelde zich op haar gemak. Omdat ik achter haar stond kon ik haar gezicht niet zien. Maar het was te merken toen ik haar hartslag voelde. Het was de manier waarop ze in mijn armen lag. Het was ze manier waarop ze mijn onderarmen en handen streelde. De manier waarop ze zweeg. De manier waarop ze met zichzelf liet spelen. Het was waarop ze zich helemaal aan mij overgaf. Ondertussen voelde ik mijn penis stijf worden. Ze draaide haar gezicht naar me toe en glimlachte.
    Ze wist het zeker: Ze wilde hier genomen worden. Dit uitzicht. Deze indrukwekkende plek. De magie van de indianenstammen die hier eeuwenlang over de vlakten hebben gezworven, voordat blanke mensen hun leven wreed kwamen verstoren. Hier wilde Susanne de liefde bedrijven. De hele nacht als het moest. Hier wilde ze dat haar kindje werd verwekt, zodat het de magie van deze vlaktes levenslang met zich zou meedragen.
    Uit het mandje werd vervolgens een kleed gepakt en over de vlakke ondergrond gespreid. Maarliefst vier filmcamera’s werden op hun statief geplaatst en geïnstalleerd. Daarna was het vrijen, vrijen en nog eens vrijen. Zoals Susanne wenste hadden we op deze rots, in deze vlakte intense seks. We vreeën en kusten elkaar. We speelden met elkaars lichaam dat het een lust voor het oog was. Geen standje bleef bespaard. Al behoorden het hondjesstandje en de missionarishouding tot onze favorieten. Nadat ik in haar was klaargekomen werd een pauze ingelast zodat mijn lichaam zich weer kon opladen. Ondertussen dronken we water of frisdrank, of aten een broodje. Ook gebruikten we de pauze om nieuwe geheugenkaartjes in de filmcamera’s te plaatsen als dat nodig was. De volle geheugenkaartjes werden gemarkeerd. Na het vervangen van de eerste set geheugenkaartjes passeerde de eerste vrachtwagens en een paar personenauto’s. Geen van deze voertuigen stopte om te zien waar de passagiers van die lichtblauwe cabriolet waren gebleven. Zelfs toen de zon onder ging vreeën Susanne en ik alsof dit de laatste dag van ons leven was. Alsof we elkaar hierna nooit meer zouden zien. Het geschal over de vlakte kwam niet van prairiehonden, maar van een orgasme ontwikkelende Susanne. Het vereiste energie, kracht en uithoudingsvermogen. Daarom hielden we elkaar tussen de bedrijven door aan de praat. Voorafgaand aan deze ‘road trip’ hadden we hierop geoefend. Met condoom want ze wilde per se tijdens deze reis worden bevrucht. Ze had de reis ook zo gepland dat ze vlak ná haar maandelijkse periode bevrucht werd. Volgens diverse medische sites vergrootte dat de kans op zwangerschap. Susanne geloofde dat het kindje speciale magische krachten mee zou krijgen als het op deze plaats zou worden verwekt. Dus moedigde ze me aan niet in slaap te sukkelen. Niet nu. Kom op , doorgaan! Volhouden!
    De zon had plaatsgemaakt voor een heldere sterrenhemel maar Susanne en ik wisten van geen ophouden. We vreeën door tot de zon weer op kwam en pas toen vonden we het beiden wel genoeg geweest. Uit het zwarte koffertje kwamen twee gekoelde champagneglazen en een flesje overheerlijke eveneens goed gekoelde champagne. Susanne schonk de glazen vol terwijl ik naar haar rug en prachtige volle billen bleef staren. Ik kon het niet laten haar lichaam te kussen. Iets waar ze hoorbaar van genoot.
    Susanne reikte me een glas champagne. Na een toost op de hopelijk goede afloop van ons samenzijn dronken we het gouden vocht op. Lepeltje aan lepeltje vielen we hevig vermoeid op het deken in elkaars armen. Nog één keer kwam ik in haar klaar voordat ik mijn ogen sloot, met mijn armen om haar middel geslagen. Het glas champagne viel uit mijn handen en rolde de rots af. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat ik glasgerinkel heb gehoord. Maar het zal wel.
    Seks in de openlucht onder een intens blauwe hemel met alle soorten kleuren blauw je je kon voorstellen. Vrijen onder een heldere sterrenhemel zou verplichte therapie moeten zijn voor stelletjes met relatieproblemen. Vrijen op ongewone plekken als deze is spannender en daarom fijner dan op de slaapkamer. Deze ervaring zou eigenlijk op ieders wensenlijst moeten staan.

Op 21 juli 2018 is de volgende Prikkelzinnen, de feedback bijeenkomst van het schrijverscollectief EroScripta. Het thema deze keer, 'een erotische road trip in dagboekvorm' bracht me terug naar mijn adembenemend mooie reis door het middenwesten van de Verenigde Staten in 2009. Deze opdracht bracht me terug naar het uitzicht van het Arches and Canyonlands National Park. Geniet ervan! Commentaar? Graag hieronder vermelden, of stuur een mail naar hqeuitgevers@gmail.com (of kom op 21 juli ook naar Utrecht!).

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e

Persbericht/statement naar aanleiding van het verslag over het NFN Volleybalweekeinde

Het item op het weblog van Hotel vol Verlangens over het NFN Volleybalweekeinde in Dordrecht heeft voor nogal wat heftige reacties gezorgd. Dat is nooit de bedoeling geweest. De schrijver van het stuk heeft niemand persoonlijk willen kwetsen of ander emotioneel letsel toebrengen. De opzet was een gedegen beschrijving te geven van de gebeurtenissen, maar hierin is jammerlijk gefaald omdat het stuk enkele feitelijke onjuistheden bevatte. Ook is niet genoemd dat de ontvangst hartelijk was. Hoewel niemand bij naam is genoemd, beschrijvingen van en verwijzingen naar (specifieke) personen achterwege zijn gelaten, er geen komische draai aan het verhaal is gegeven en omstandigheden oppervlakkig zijn beschreven, heeft HQ/e tot haar grote spijt moeten constateren dat het artikel veel persoonlijk leed heeft aangedaan voor betrokkenen die zich hiertoe aangesproken voelden, e.g. personen uit het naturistische circuit.

HQ/e biedt hiervoor haar oprechte excuses aan, aan die personen die zich gekwetst voelden, c.q. nog steeds voelen of hen die persoonlijk leed is aangedaan, psychisch of op wat voor wijze dan ook.

Het artikel is offline gehaald en zal niet meer online verschijnen op de website van Hotel vol Verlangens, of op andere aan HQ/e gerelateerde media.

Prikkelzinnen 2/2018: "Bescheiden ster onder de Spaanse voetbalhemel"

De Vliegende Hollander werd ze genoemd. De enige mens die kon vliegen zonder vleugels. Reden was dat ze slechts een paar stappen in de richting van de aanstormende bal hoefde te zetten en ze sprong de lucht in om daar haar kunsten te vertonen. In de lucht nam ze de bal aan, controleerde en draaide vervolgens om haar as om de bal in de richting van het doel te schieten. In de lucht strekte ze zich languit om de bal aan te nemen en naar een medespeelster te spelen. Na het afspelen van de bal draaide ze nog één keer om haar as om zich daarna weer over te leveren aan de zwaartekracht. Met een doffe klap belandde ze vervolgens op het veld. Geen pijn. Geen tijd voor.
“Angela Christ vraagt om de bal en ze krijgt hem dan ook”, schreeuwde de televisiecommentator enthousiast in de microfoon.”Wat een sublieme balaanname in de lucht en wat geweldig speelt ze die weer af! Wat een actie!”
    De stemmen van haar medespeelsters hoorde ze niet. Niet alleen omdat een tot aan de nok toe gevuld stadion haar naam scandeerde. Angela krabbelde snel weer overeind en rende harder dan haar eigen benen haar konden dagen. Haar blik was gericht op de bal, die nu bij een medespeelster was. Ze ging er vanuit dat de vrouwen die hetzelfde clubtenue droegen als zij, haar medespeelsters waren. De trainer – Een Zwitserse vrouw van ergens begin vijftig  - maakte wilde gebaren naar de teamgenotes dat ze de bal moesten afgeven aan Angela. Want alleen als Angela aan de bal was dan konden de tegenstandsters de bal maar moeilijk weer afpakken. In de kleedkamer had de trainer nog even de laatste aanwijzigen gegeven op een magneetbord. Vijfentwintig gespannen gezichten keken ernaar. Vierentwintig daarvan waren in het clubtenue gehesen: Alleen Angela was nog steeds bloot. Vierentwintig atletisch gebouwde meiden luisterden aandachtig naar het strijdplan va de trainer. Alleen Angela leek afwezig. Ze zei niets. Ze keek niemand aan maar staarde de leegte in.
“Dames, we kunnen deze tegenstander verslaan!”,riep de trainer tegen de speelsters. “We gaan vier-drie-drie spelen met een controlerende spits en dat is Angela Christ. Hernandez, Cruz, Petrovic en Juliano: Jullie hebben maar één opdracht en die is zorgen dat de bal het doel niet bereikt. Verder komen jullie niet op de helft van de tegenstander. Is dat helder?”
“Maar dan ontstaat er een man meer situatie op …”,luidde het protest.
“Is dat helder?!”
“Ja, trainer.”
Overal waar die witte stip zich bevond moest Angela zijn, zo was de gedachte van de trainer. Kappen, draaien. Kappen, draaien. Drie stappen zetten en weer enkele meters de lucht in om de bal van een tegenstandster afpakken. De bal in de lucht aannemen en richting het doel werken. Het ging allemaal volautomatisch; zonder nadenken. Zonder logica. Er was geen ander plan dan alle ballen afspelen op de centrale spits en dat was Angela.
De bijna honderdduizend toeschouwers en andere aanwezigen in het stadion keken er met open mond van verbazing naar. Soms was het ook gewoon doodstil als zij de bal aannam. Als Angela Christ – want zo heette ze – de bal aannam dan hield iedereen behalve haar eigen teamgenotes de adem in. Die omhalen. Het in de lucht afpakken van de bal. In staande houding vliegend laag over de grond. Schijnbeweging naar links en dan toch naar rechts bewegen. Het was een lust voor het oog om deze jonge vrouw te zien. Voor dit spel kwam je nar het stadion! Hiervoor telde je € 85 neer voor een wedstrijdkaartje. Het voetbalspel was door deze vrouw tot een kunst verheven zo behendig ontweek Angela tegenstandsters. Niemand opzettelijk aanraken. Gericht op de bal. Dat waren de regels van het voetbalspel. Weer een tegenstandster in de war. De volgende dan. Ook die raakte verward van Angela’s behendigheid. Soepel in de heupen en bal aan de voet proberen te houden.
“Deze speelster heeft een uithoudingsvermogen dat niet zou misstaan bij de mannen”,vertelde de commentator verder. “Hoe kan zij zó onverwoestbaar zijn?”
Angela hijgde. Haar half lange haren wapperden in de wind alsof ook zij moeite hadden de watervlugge voetbalkunsterares bij te houden. De zweetdruppeltjes rolden over haar gezicht maar ze gaf er niet aan toe. Doorgaan. Doorgaan! Het werd wazig voor haar ogen. Alsof alles wat ze voorheen nog kon zien plotseling was weggevallen en alleen het doel nog goed zichtbaar was. De afstand die ze nog moest overbruggen leek immens en de krachtinspanningen die daarvoor nodig waren leken op hun eind te lopen. Medespeelsters moesten niets anders doen dan speelsters van de tegenpartij de weg blokkeren. Die laatste meters op dit veld waren verworden tot een behendig spelletje overeind blijven. Zou ze het halen? Zou ze zich tussen één, twee, drie… hup… en nog een speelster kunnen wurmen om de bal tussen de palen te krijgen?
    De keepster van de tegenpartij zag het gevaar al op zich af komen: Een atletisch gebouwde vrouw die eruit zag alsof ze voor niets en niemand bang was. Het was duidelijk dat de keepster geen idee had of ze haar doel moest uit komen om het doel kleiner te maken, of moest blijven staan om Angela tegen te gouden. De kapitale inschattingfout werd het eerste en zo kon Angela ook om het laatste obstakel heen en de bal in het net schoppen. Ze sprong, maakte zicht klein waardoor ze nog een paar centimeter hoger kwam en ze de bal naar de punt haar haar linker schoen kon brengen. Daarna trok ze haar linker been helemaal in om het vervolgens weer te strekken en de bal een enorme snelheid te geven. De bal vloog zo hard het net in dan het leek alsof de bal er doorheen wilde. Via een prachtig afstandsschot vanaf de zestien meter, recht in de rechter bovenhoek.
“Wauw!”,riep de tv-commentator. “Wat een juweel van een doelpunt, gemaakt door een juweel van een speelster. Wat een geweldige reclame voor het moderne vrouwenvoetbal. Moet je eens kijken: Het stadion zit helemaal vol. Iedereen in het stadion gaat helemaal uit zijn dak.”
     Hoewel ze zelf totaal geen idee had van haar lichamelijke toestand renden haar teamgenotes op haar af om haar te feliciteren met haar doelpunt. Ondertussen werd haar naam van de tribunes geschreeuwd. Terwijl haar fenomenale doelpunt en de daaraan voorafgaande formidabele acties nog een keer op een groot scherm werden getoond, rolde er een spandoek van de bovenste tribune naar beneden met daarop een tekening van Jezus Christus. Alleen was het gezicht geen bebaarde man maar dat van Angela.
“Sommige supporters hebben zich verkleed als Jezus Christus”,lachte de voetbalcommentator. “Een verwijzing naar de achternaam van deze verlosser. Wat de verlosser is niet door. Het is alleen geen man maar een vrouw en ze heet Angela Christ. 22 jaar uit Alphen aan den Rijn in Nederland. Geboren in het nieuwe millennium en wat een belofte voor de toekomst. Wat een vrouw. Wat een fenomeen. Hoe zou ze dit toch allemaal doen? Welk krachtvoer krijgt deze vrouw waar het zelfs de mannen dezer dagen aan ontbreekt? Neem een voorbeeld aan dit werkpaard. Neem een voorbeeld aan deze prachtvrouw. Deze Vliegende Hollander onder de Spaanse sterrenhemel.”
    Daar stond ze dan: Einde wedstrijd. Wedstrijd gewonnen. Hoofdprijs binnen. Op de achtergrond waren haar feestvierende teamgenotes hoorbaar. Ze zongen en schreeuwden het uit van plezier. Fotografen en camera’s maakten gewillig opnamen van speelsters die topless door de kleedkamer dansten, of evenzo naakt in het bubbelbad lagen met de prijs. Want als voetbalmannen een gewonnen prijs met ontbloot bovenlichaam mogen vieren, waarom zouden voetbalvrouwen dat dan niet mogen? Ook de trainer moest het daarbij ontgelden: Zij werd door een aantal uitzinnige speelsters uitgekleed en het bubbelbad ingetrokken. Angela stond een paar deuren verderop helemaal alleen in een immense doucheruimte waar makkelijk twintig vrouwen konden douchen. Alle twintig douches spoten water, maar slechts één daarvan werd gebruikt. Angela stond gericht naar de muur. Armen rustend langs haar lichaam. Het was alsof ze gebiologeerd naar de witte tegels keek. Alsof daar iets interessants op te zien was. Hoewel de wedstrijd alweer achter haar lag schoot de adrenaline nog altijd alle kanten op in haar lichaam. Als Angela haar polsen en benen bekeek dan zag ze dat haar aderen moeite hadden om het bloed te verwerken. Het voelde nog altijd alsof ze uit haar lichaam kon klappen. Alsof haar lichaam te klein was haar haarzelf. Ze begon te trillen en te beven. Haar vuisten balden. Als een heuse bodybuilder trok haar onderarm naar haar bovenarm waarbij de bovenarm dikker leek te worden. Angela was er klaar voor. Dit was haar moment. Ze kon het aan! Met de nog altijd gebalde vuist van haar rechter hand sloeg ze tegen de betegelde muur. Er volgde slag en een schreeuw.
    Heel langzaam trok ze haar gebalde vuist terug. Alsof het haar zoveel moeite kostte dat de pijn die ze met deze beweging maakte, haast ondraaglijk was. Ze keek ernaar alsof ze deze vuist nog nooit eerder had gezien. De vuist draaide tot het niet verder kon. En daarna terug. En weer opnieuw. Ademhaling stokte. Het werd onregelmatiger. Even bleef ze nog staan kijken. Daarna draaide ze zich om en wandelde de doucheruimte uit. Op de plek waar ze eerder tegen de muur had geslagen was in het beton een scheur ontstaan van een centimeter of tien, vijftien lang en bijna een centimeter breed.
“Je bent verslaafd”,zei een vrouwenstem achter haar. “Je kunt niet meer zonder. Zo gauw je de behandeling hebt gehad ben je weg van de wereld. Alle geluiden weerkaatsen op je trommelvliezen en stuiteren terug naar waar ze vandaan kwamen.”
“Ik lijk wel aan de doping”, stamelde Angela.
“O, maar dat is het ook. Alleen zal niemand deze doping ooit ontdekken, simpelweg omdat dit nooit of te nimmer op welke lijst van verboden middelen komt te staan. Liefde is de ideale doping.”
    De trainer kwam naast Angela staan. Nog altijd poedelnaakt. De Zwitserse was een lange, slanke vrouw met kort blond haar en prachtige volle borsten. Met een goedkeurende blik keken haar felgroene ogen naar de enorme scheur in de wand. Haar ogen gleden langs het bevende lichaam van Angela. Ze legde haar armen om Angela’s naakte lichaam heen en drukte het tegen zich aan. Langzaam zakten de twee vrouwen naar de grond. Terwijl de trainer haar armen om Angela heen sloeg leek het beven af te nemen. Ze streelde Angela en kuste haar in haar nek.
“Als mijn experiment slaagt,”,vervolgde ze. “dan gaan alle vierentwintig vrouwen voorafgaand aan iedere wedstrijd met een man naar bed. Zonder condoom. Zonder voorbehoedsmiddelen. Ik moet alleen nog vierentwintig mannen zien te vinden met het ideale sperma om deze vrouwen van dezelfde magische krachten te voorzien als jou.”

Op 26 mei 2018 is de volgende Prikkelzinnen, de feedback bijeenkomst van het schrijverscollectief EroScripta. Het thema deze keer, 'sport' gaf me - met het wielerseizoen in volle gang - het idee in te gaan op het onderwerp doping. Ik heb geschreven over een middel dat nooit of te nummer op de lijst van verboden middelen terecht zou kunnen komen. Geniet ervan! Commentaar? Graag hieronder vermelden, of stuur een mail naar hqeuitgevers@gmail.com (of kom op 26 mei ook naar Utrecht!).

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e

Prikkelzinnen 01/2018: Tuin der Lusten: 'Appeltje?'

                                                                                APPELTJE?

               Bij het openen van zijn ogen kijkt hij met enige tevredenheid naar de hemel. Hij ziet een aluminium frame zich in acht stukken delen, begeleid door een zacht zoemend geluid. Wat hij vervolgens ziet is de intens blauwe lucht die hij zojuist nog door plexiglas zag. De lucht die vervolgens de ruimte vult en zijn lichaam omwikkelt ruikt naar bloesem, vermengd met zeelucht. Het kan het beste worden omschreven als een warme zoete lucht waarin het ziltige hem uitnodigt aan de dag te beginnen. De muffe geur van de nacht wordt hiermee al snel verdreven. Het ruikt heerlijk zomers. Toch dingt met de lucht ook een enorme temperatuurstijging mee naar binnen. Binnen enkele seconden is de comfortabele lucht van de airco verdreven. Rondom hem bevinden zich er plexiglas wanden. Het is allemaal niet groot, deze ruimte. Meer dan gauw geschat  vijf, zes meter oppervlakte is er niet. Er is ook niet heel veel te zien en te doen in deze ruimte: Een bed, een keukentje, een kluisje en een toilet is alles wat erin past. Er is zelfs geen douche hier binnen. Een eettafel, stoelen, televisie… Het paste er allemaal niet in. Dit is duidelijk geen ruimte om lang in te verblijven. Alsof de ruimte hem toe schreeuwt:”Ga je bed uit! Ga naar buiten! Daar is het allemaal te doen. Ga weg hier!”
               Kort na het wakker worden opent het dak zich en nu hij naast zijn bed staat schuift een deel van de plexiglaswanden volautomatisch achter andere wanden, waardoor het dak rust op een aluminium frame en op een paar wanden die niet kunnen schuiven. De zon is het huisje binnen gedrongen en streelt zachtjes over zijn lichaam. Als hij naar buiten stapt wordt hij vriendelijk begroet door de buren aan weerszijden van zijn verblijf, en enkel e passanten. De buurvrouw van schuin tegenover staat zich te douchen. Omdat de douche niet binnen past, is deze op het balkon geplaatst. Iedereen kan dus zien hoe anderen poedelnaakt onder de douche zich staan te wassen. Sommigen blijven geïnteresseerd staan kijken; sommigen lopen door. Sommige kijkers halen hun fotocamera tevoorschijn (of hebben dat al gedaan). Sommige kijkers beginnen met filmen. De filmers en fotograven blijven op gepaste afstand en er wordt geen woord gewisseld. Opmerkelijk genoeg gaat de douchebeurt onverstoorbaar verder. Zonder handtastelijkheden, scheldpartijen of klachten over privacy. Alsof er helemaal geen camera’s in de buurt zijn.
Even kijkt hij naar de douche op zijn eigen veranda: een verder hypermodern uitgeruste douche met een douchekop van ongeveer een anderhalve meter doorsnede. De douchekop is net zo groot als de douchebak, die ook geen kinderachtige afmetingen heeft. Wanden heeft de douche niet, zodat hij echt voor iedere passant zichtbaar zou zijn. Zouden die fotografen en filmers ook zijn lichaam willen filmen? Zijn lichaam, dat echt verre van elegant is? Zijn lichaam, waarvoor vrouwen nou niet bepaald in de rij staan? En zou zijn net zo reageren als zijn buurvrouw van schuin tegenover, die nog altijd net doet alsof er geen groep filmers en fotografen om haar heen staat? Een groep die inmiddels is gegroeid naar ongeveer tien, vijftien mensen. Mannen en vrouwen die hun best doen om de mooiste opnames te maken, zonder daarbij de ander niet in de weg te zitten.
    Waar gaat dit over? Wat is dit precies? Waarom klaagt niemand? Waarom roept niemand over filmpjes die op internet belanden en mogelijk schadelijk zullen zijn voor carrière of leefomgeving? Hij besluit het drie treden tellende trapje van de veranda af te lopen om verder in de straat een kijkje te nemen. Hij loopt verder de buurt in. Verder het dorp in, in de richting van het strand. Naakt en op blote voeten, zoals iedereen hier. Naakt met alleen een telefoon in een hoesje om zijn bovenarm geklemd. Zijn blik glijdt langs dezelfde huisjes als die van hem: Een uit plexiglas en aluminium opgetrokken geheel dat veel weg heeft van een doorzichtige circustent. Huisjes waar stelletjes intens liggen te vrijen in de buitenlucht; huisjes waar de bewoners gewoon op de veranda een boek lezen of in deze ochtendzon genieten van het ontbijt. Wie hem ziet groet vriendelijk en vervolgt zijn of haar activiteiten. De voor iedere passant zichtbare vrijende stelletjes trekken zich helemaal niets van hem aan. Bij één van de huisjes ziet het seksspel er zó mooi uit dat hij zich bij de groep fotografen en filmers voegt.
“Waar is je appel?”,vraagt een stem naast hem.
    Verschrikt kijkt hij opzij. Een slanke vrouw van gauw geschat ergens in de twintig kijkt hem recht in de ogen aan.
“Appel?”,vraagt hij.
“Ja”,zegt ze eigenwijs. “Als je met haar wilt vrijen dan moet je haar een appel geven. Of ander fruit. Zoals op dat schilderij van die Nederlandse schilder… eh… Hoe heet ‘ie ook alweer?”
“Rembrandt? Van Gogh?”
    Ze schudt haar hoofd.
“Vermeer?”, gaat hij verder. “Ruysdeal? Jan Steen?”
 “Nee, die bedoel ik allemaal niet”,zegt ze.”Die schilder die ook duivels en goden tekende. Ik bedoel dat schilderij dat het paradijs moet voorstellen. Dat schilderij waarop de figuren elkaar verleiden met fruit, waarna ze seks hebben. Het is een Bijbels verhaal.”
“Oh, Jeroen Bosch! ‘Tuin der Lusten’! ”
 “Ja, die! Kom mee, ik wil je wat laten zien?”
    Ze trekt hem mee de straat op. Terwijl ze verder vertelt over het schilderij en hoe dit dorp op die leest is geschroeid, bestudeert hij haar lichaam. Het is een prachtige vrouw met een paar mooie volle borsten. Halflang, stijl zwart haar en  een paar mooie volle billen. Ze ziet er goed verzorgd uit. Ja, natuurlijk heeft zij door dat hij haar van onder tot boven bestudeert. Maar dat is omgekeerd net zo. Hij kent haar naam niet eens, maar in zijn hoofd heeft al de meest wilde plannen met haar. Geen idee wie het is maar toch wandelen ze hand in hand naar het strand alsof ze elkaar al jaren kennen. Op de boulevard langs het strand zijn tientallen grote en kleine winkeltjes zijn gevestigd. Maar ook een boulevard waar om de tien, vijftien meter een bankje staat. Een breed betonnen bankje waarop stelletjes kunnen vrijen, en dat ook uitvoerig doen.
“Wie zin heeft in seks geeft de passant van zijn of haar keuze een appel of ander fruit”,legt ze uit.”Als die ook wil vrijen dan neemt hij of zij de appel aan en de seks kan beginnen.”
“Gewoon?”,vraagt hij verbaasd. “Gewoon, hier in het openbaar? Daar, waar iedereen ze kan zien? Daar, waar iedereen films en foto’s kan maken?”
“Iedereen is hier bloot. Jij toch ook? Zelfs het personeel. Niemand heeft hier iets te verbergen. Als je problemen hebt met privacy dan moet je niet naakt gaan in het openbaar. Dan denk ik ook dat je op de verkeerde plek bent. Hier draait alles om lust en seks. Wel veilig, natuurlijk..!”
“En ik maar denken dat dit een nudistenoord was.”
“Nu je vraag over de appel is beantwoord kun je je dag vervolgen. Veel plezier verder!”
    Ze draait zich om en maakt aanstalten om te vertrekken. Wat een prachtige volle billen. Wat een mooi vol lichaam. Niet te dun. Niet te dik. Gewoon een stevige westerse meid. Dit lijkt hem wel een leuke vrouw. Ze is goedlachs, spontaan en ze ziet er ook nog eens fantastisch mooi uit. Na het bestuderen van haar lichaam wil hij eigenlijk ook wel met haar vrijen. Het probleem is alleen dat hij geen idee heeft hoe haar het hof te maken. Dat heeft hij natuurlijk wel na dat verhaal over die appel. Maar kán dat zomaar? Kan hij zomaar en appel pakken en haar die aanbieden, om vervolgens met haar seks te hebben? Gaat dat zó eenvoudig? Zo simpel? Verward kijkt hij om zich heen en ziet mensen inderdaad andere mensen een appel aanbieden. Soms een sinasappel. Soms een grapefruit. Het stukje fruit wordt samen geconsumeerd. Niet zelden wordt er wat vruchtensap al dan niet opzettelijk op het lichaam gemorst, waarna de partner die op geweldig erotische wijze van het lichaam likt. En niet zelden blijkt dat het begin van een prachtig seksspel waarin geen standje ontbreekt. Tussen de naakte wandelaars, hardlopers en winkelend publiek vrijen mannen met vrouwen, mannen met mannen en vrouwen met vrouwen. Geen van de passanten wordt boos of maakt andere schunnige opmerkingen. Het ziet eruit als een aards paradijs. Geen wilde seks. Geen harde porno. Gewoon, lekker intens vrijen in de ochtendzon. Hier op één van die bankjes of op het grasveldje even verderop. Natuurlijk kreunen zowel mannen als vrouwen en natuurlijk worden er de nodige geluiden gemaakt tijdens het vrijen. Dat hoort er gewoon bij.
“Maar wacht even..!”,stamelt hij. “Wanneer zie ik jou weer?”
“Je moet voor een appel zorgen!”,roept ze hem nog na.
    Een appel?! Waar haalt hij zo snel een appel vandaan? Geen appelboom in de buurt. Geen struik waar ander fruit wil groeien. Natuurlijk! De winkel. Maar welke winkel? Zo snel kan hij even geen winkel vinden waar ze fruit verkopen. Als een haas zo snel gaat hij op zoek naar een winkel waar ze fruit verkopen. Na wat zoeken ziet hij de deuren van een supermarkt. Daar moet hij zijn! Dus rent hij naar binnen en probeert zo snel mogelijk de groente- en fruitafdeling te vinden. Met enige verbazing kijkt het winkelend publiek hem aan. Één vrouw lijkt direct te begrijpen wat hij wil en wijst naar een hoek van de supermarkt waar fruit ligt. Snel neemt hij een appel, rent naar de kassa en verlaat zonder te betalen de supermarkt. Geld heeft hij immers niet bij zich. Als het winkelpersoneel de achtervolging wil inzetten houdt de vrouw die hem zojuist de weg wees het personeel tegen.
“Hier..”,zegt ze en geeft wat geld. “Hij wil met mijn dochter naar bed.”
    Teruggekomen op de plek waar ze hem verliet is ze er niet meer. Hoe hij ook kijkt. Hoe hij ook zoekt. Ze is verdwenen. Een vloek volgt. Daarna nog één. Daarna nog één, gevolgd door een ferme worp waarmee de appel in het grote blauwe niets verdwijnt. Ondertussen is hij alweer op de weg terug naar zijn huisje, wat nog even zoeken is omdat alle straten hier zo ongelofelijk op elkaar lijken. De straten hebben geen namen. De huisjes zijn slecht genummerd. Voor iemand die nog niet heeft gegeten wordt het steeds lastiger zoeken in de ochtendzon, die ook nog eens in kracht toeneemt. Bij een gasveldje bevindt zich een leeg huisje waarin spullen liggen die van hem kijken te zijn. Het huisje staat nog altijd wagenwijd open. Iedere passant kan zonder problemen naar binnen kijken of zelfs (een van) zijn eigendommen stelen. Maar al zijn bezittingen liggen er nog zoals hij ze heeft achtergelaten. De buren hebben hun huisje inmiddels verlaten en de fotografen aan de overkant zijn verdwenen.
    Vermoeid neemt hij plaats op een stoel op de veranda. Hij voelt dat hij hevig transpireert. Een glas ijskoud water stilt de dorst een beetje maar het transpireren wordt alleen maar heviger. In de huisjes om hem genieten de bewoners van het naakt zijn in de buitenlucht. Twee huisjes verderop ligt een stelletje in de zon te vrijen. Net als alle andere huisjes en langs de boulevard waar stelletjes genieten van seks is ook dit een prachtig mooi schouwspel. Niet ordinair of smerig. Geen dwang en geen intentie om elkaar te verwonden. Het was oogstrelend om naar te kijken. Geen wonder dat er opnames van werden gemaakt.
“Zij wel…”,mompelt hij nog in zichzelf.
Uitgeput neemt hij plaats onder de douche, die automatisch water begint te sproeien zodra hij onder de douchekop gaat staan. Het water voelt direct geweldig. Niet te warm. Niet te koud. En och, wat maakt het uit dat iedereen kan zien dat hij hier naakt staat de douchen? Misschien had die jonge vrouw van zojuist wel gelijk: Als je naakt bent dan moet je ook niet zeuren over privacy. Hij sluit zijn ogen en vergeet dat hij zojuist een ideale kans heeft laten lopen. Even wat water in de mond laten lopen en… Wat is dit nou weer? Plotseling voelt hij iets in zijn rug. Twee harde bolletjes priemen in zijn rug, gevolgd door iets zachts. Een hand glijdt over zijn rechter bil en over zijn buik rolt een rond voorwerp. De hand zojuist nog ver zijn bil gleed pakt zachtjes zijn penis beet en begint hem af te trekken. Zachtjes fluistert een vrouwenstem in zijn oor:”Appeltje?”
    Wat een heerlijk erotische toon! Zacht, intens en vooral uitnodigend. Even later ligt hij alsnog te vrijen met die geweldig mooie jonge vrouw. Op hun rechter zij, hij achter haar. Condoom om zijn penis en penis in haar vagina. Puffend en hijgend en met zijn handen strelend over haar prachtige volronde borsten. Voor het eerst in jaren heeft hij weer een vrouw gepenetreerd en wat voor een vrouw. Wat een prachtig lichaam. Wat een geweldig gevoel geeft ze hem door intens te hijgen en te puffen. Dus wat maakt dan nog uit als daar een paar fotografen opnames van maken? Wat maakt het uit als één van de filmers de vrouw is die eerder het appeltje in de supermarkt voor hem afrekende. De vrouw die eerder nog onverstoorbaar stond te douchen voor een tien-,vijftiental fotografen en filmers had nu zelf te filmcamera ter hand genomen.

Op 24 maart 2018 is de volgende Prikkelzinnen, de feedback bijeenkomst van het schrijverscollectief EroScripta. Het thema deze keer, 'De Tuin der Lusten' van Jeroen Bosch, gaf me inspiratie om een moderne variant hierop te schrijven. Ik heb geschreven over een erotische vrijhaven met surrealisme en overdrijving, geheel in de traditie van de Bossche schilder. Geniet ervan! Commentaar? Graag hieronder vermelden, of stuur een mail naar hqeuitgevers@gmail.com (of kom op 24 maart ook naar Utrecht!).

Hotel vol Verlangens is een erotische vertelling in dagboekvorm over het maken van keuzes. Het is vloeiend geschreven, stijlvol en met een eigentijdse blik op de maatschappij waarin we leven. Het is een treffend, helder en beeldend verhaal over een groep vrouwen, die graag dat ene stapje extra wil zetten, maar waarbij de durf ontbreekt. Onbewust hangen deze vrouwen zich op aan de enige man in het gezelschap. Niet omdat hij er goed uit ziet of veel geld heeft, maar vanwege zijn levensstijl.

'Hotel vol Verlangens' is een geregistreerde merk- en handelsnaam van HQ/e